Trots als we waren op ons nieuwe huis in de Filmwijk organiseerden mijn vrouw en ik in de lauwe nazomer van 1992 een groot feest. Een parade van creatieve én podiumkunsten. Passend bij al die unieke, fleurige en originele huizen van de BouwRai in dat jaar. Alle bewoners van ons huizenblok en vrienden en familie uit heel Nederland werden uitgenodigd. Het werd een feest dat tot in de nachtelijke uurtjes duurde.
We startten de middag met een trotse architectuurwandeling door onze wijk. In onze uitnodiging stond dat we door de mooiste wijk van Europa zouden ‘kijkwandelen’. Uit het enthousiasme van toen bleek dat ook nog te kloppen. Sommige vrienden overwogen om in onze wijk te komen wonen. Ze kregen het gevoel in het buitenland te lopen. In Florida of in Frankrijk. En het gekke is dat ik, elke keer als ik door de wijk fiets, na 27 jaar nog steeds datzelfde gevoel heb.
Tijdens de lunch en een fenomenaal klassiek (t)huisconcert met Vivaldi in de hoofdrol werd een grote auto voor onze deur getakeld. In de traditie van Keith Haring en Karel Appel zijn we met zijn allen de auto met de kwast te lijf gegaan. Het resultaat was fenomenaal. Daar konden Keith en Karel niet aan tippen.
Een uur later stonden 50 gezinnen in het Lumièrepark met zelfbeschilderde vliegers te vliegeren. Op de ‘heuvel’ was een sneldichter erg snel aan het dichten met de wat minder sportieven onder het volk. Een verhalenverteller kreeg volle aandacht tijdens de straatbarbeque. Steeds meer Filmwijkers kwamen gevraagd en ongevraagd op de activiteiten af. De enige snackbar in de buurt deed goede zaken, want de drank raakte snel op. Een hard rock band sloot de zonnige dag af. Kunst en vliegwerk was een klein succes in een jonge wijk. De wijkagent vond het wat minder. Misschien kwam dat omdat hij geen uitnodiging had gehad.
De sloperij uit Almere-Buiten heeft de beschilderde auto teruggenomen en nog jaren als reclameobject voor zijn bedrijf geplaatst. Dat kon toen in Almere.
Kanteldenker 