Ik liep dit weekend langs de Nieuwe Wildernis en was wat aan het mijmeren over de Almeerse gemeente en politiek. Ik miste daar toch echt de ‘hartstocht’ voor onze stad. Niet bij elke ambtenaar of politicus hoor, ik ken een paar hele passievolle, maar bij het gros mis ik de liefde voor de stad, misschien komt het omdat meer dan de helft (nog) niet in Almere woont, of dat ze de liefde voor Almere nog niet ervaren hebben, of dat er nog niet genoeg geluisterd is. Mijn gevoel is sterk dat het stadhuis de afgelopen raadsperiode net op een hoofdkantoor van een multinational leek. De stad, haar bestuur en de uitvoerders zijn voor de leek vooral bezig met grote zaken, de schaalsprong, de Noord-oostvleugel, de Floriade, het Stadshart, over de hoofden, boven de hoofden van de inwoners, vanuit de ivoren toren … het verbeteren van ‘kleine’ idealen in onze stad lijken daardoor niet meer belangrijk. Fijn werken, wonen, uitgaan, goede zorg (voor elkaar), sporten, studeren, genieten van de natuur, samen met elkaar dingen doen.
Volgens mij zou de politiek en de gemeente er goed aan doen meer passie te tonen voor het kleine in de stad. Dat is misschien niet zo hemelbestormend op het eerste gezicht. Maar het zijn zaken die er voor de Almeerder echt toe doen. Ik noem maar wat: Tuinvergrotingen niet gedogen maar gewoon toestaan, of het niet volbouwen van elk stukje groen in de stad, of leegstaande gebouwen geschikt maken voor ZZP’ers, of burgerinitiatieven serieus nemen en echt ondersteunen en niet meteen ambtelijk met een heleboel ‘maren’ … komen. Het is in Almere een moeilijke stap: Loslaten. De stad kenmerkte zich door een strakke regie en planning, als een soort superbouwconcern, nodig om in die 30 jaar naar 200.000 inwoners te groeien. Maar nu is het echt tijd om los te laten. En inwoners zelf mede aan het roer te laten staan. Via hun gepassioneerde vertegenwoordigers natuurlijk. Zo zit democratie in elkaar. En zouden we daarbij ook ‘het gevoel van de stad’ weer kunnen terugbrengen in het DNA van de politiek en de politieke besluitvorming kunnen verbinden met wat de echte wereld ook graag wil?
Dat kan starten door de inwoners van Almere meer te laten participeren bij besluitvorming van de raad van Almere, zodat er weer hartstocht, blijdschap of (en daar is niets mis mee) echte boosheid doorklinkt. Want ik zie veel hartstochtelijke stadsbewoners die trots zijn op hun stad, hun wijk, hun park.
Het morele debat in de politiek wordt nu vaak verzwakt omdat er meer dan gebruikelijk wetenschappelijk of cijfermatig naar problematiek wordt gekeken of omdat er deskundigen worden opgevoerd die dan zogenaamd de waarheid in pacht hebben, maar zijn ingehuurd (vaak ingevlogen uit andere steden) voor het preken voor eigen parochie. De onderbuik, of intuïtie wordt afgedaan als onbelangrijk. Volks als het ware.
Het wordt tijd voor gewone mensen in de politiek.
En dat bedoel ik absoluut niet verkeerd. Misschien niet allemaal zo geletterd, maar wel jong van geest. Ik weet zeker, de meeste mensen hebben goede principes en verlangens. Raad van Almere, trek vaker de kiezers bij het proces. Aan het begin hiervan, en niet als alles al in kannen en kruiken is, en er nog even een inspraaksausje overheen mag.
Voor zo een aanpak, daar sta ik voor. Want er moet ruimte komen voor hartstocht, de kleine en af en toe wat grotere idealen en niet in de laatste plaats, voor de mens i.p.v. de cijfers, in onze mooie groene, weidse stad.
Kanteldenker 