Veertien juli, treedt het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een handicap in werking in Nederland. Dat verdrag verplicht de overheid en de samenleving om de rechten van alle mensen die moeten leven met een handicap, te waarborgen. Zodat zij gelijk als ieder ander kunnen reizen, wonen, werken, uitgaan en een zelfstandig bestaan opbouwen. Net zoals ieder ander mens.
Veel mensen zijn zich er niet van bewust hoe noodzakelijk dit verdrag is voor de ontwikkeling van meer dan een miljoen mensen met een beperking in ons land. Het gaat om bijvoorbeeld de volgende zaken die de overheid, bedrijven en instellingen mogelijk moeten maken:
- Ongehinderd toegang tot openbaar vervoer, alle stations, alle treinen en alle bussen. Nu is dat nog niet mogelijk
- Ongehinderd toegang tot begrijpelijke en goed voorleesbare websites, voor bijvoorbeeld mensen met een visuele of verstandelijke beperking
- Ongehinderd kunnen kiezen uit het woningenaanbod op alle kostprijsniveaus en huurniveaus, omdat ze allemaal toegankelijk zijn of snel gemaakt kunnen worden. Slechts een miniem aantal woningen van nu zijn toegankelijk voor mensen met een beperking
- Ongehinderd kunnen deelnemen aan onderwijs, ook groepsonderwijs. Bijna geen onderwijsinstelling is volledig toegankelijk: lokalen, pauzeruimten, practica of toiletten, het is bijna overal niet 100% toegankelijk
- Ongehinderd kunnen stemmen, de meeste stemhokjes zijn te hoog en het stembiljet is onhandig of slecht leesbaar voor mensen met een beperking
- Ongehinderd kunnen werken in een werkomgeving die flexibel en aanpasbaar is voor alle soorten van werkenden, enorm veel mensen met een beperking lopen aan tegen werkgevers die hun werkomgeving niet willen aanpassen omdat dat te duur is.
- Ongehinderd toegang tot restaurants, cafés en hotels, daar zelfstandig kunnen blijven zonder mensonterende til- en sleeptaferelen, bij 80% van de horecaondernemingen is de toegankelijkheid slecht tot zeer slecht
Onze landgenoten met een lichamelijke of andere handicap kunnen daardoor niet voldoende meedoen in Nederland, terwijl het VN-verdrag bepaalt dat dat een recht is. Onze overheid en onze samenleving moeten samen met hen oplossingen vinden en bestaande oplossingen meer consequent gaan inzetten.
Wij roepen u op om mee te helpen om het VN-verdrag daadwerkelijk na te komen. Door van uw gemeente te eisen gebouwen en openbare ruimten toegankelijk te maken, door goed gehandicaptenvervoer te regelen. Door van uw regering te eisen dat zij de wetgeving voor de bouw, onderwijs, zorg, sociale zaken en economische zaken zodanig aanpast, dat ontoegankelijkheid bij de wet verboden wordt. Door uw werkgever te wijzen op de plicht toegankelijke werkplekken aan te bieden, door de school van uw kinderen te wijzen op ontoegankelijke lokalen, toiletten en andere ruimten.
Op veertien juli 227 jaar geleden beleefde Frankrijk een revolutie door alle burgers gelijke rechten te geven. Laten we die revolutie vanaf vandaag completeren door nu ook mensen met een beperking diezelfde rechten te geven als ieder ander. En laat ons dat vanaf vandaag elk jaar op 14 juli vieren als Nationale Inclusiedag. Elk jaar, als start- en meetpunt voor het bouwen van een Nederland waarin onze 1,2 miljoen Nederlanders met een handicap een gelijkwaardig onderdeel zijn van de samenleving.
Margit van Hoeve en Marcel Kolder, beiden ouders van kinderen met een beperking.
De groep Wij Staan Op! nam al een voorschot op Nationale Inclusiedag met hun Manifest: Vrijheid Gelijkheid en Menselijkheid, teken het (bit.ly/wso-teken) en volg hun strijd via www.wijstaanop.nl
Kanteldenker 
3 reacties op “Quatorze Juillet: Open brief aan alle Nederlanders”
Als je niet kunt….ben je bijna niet… Dat moet in de toekomst heel snel anders! Want iedereen ‘is’, ongeacht het gemiddelde waartoe men tegenwoordig in staat ‘moet’ zijn. Daar moeten we met elkaar voor gaan staan!
Ik wens ook dat er aan die eigen bijdragen wat gedaan wordt, Wat bijdragen is niet erg, maar het CAK beslist wat je eigen bijdragen is. Er moet ook rekening gehouden worden met andere voorzieningen en die de mensen zelf een hypotheek voor hebben opgenomen. Anders wordt het niet wat.Ook zij hebben recht van leven en genieten wat heel erg belangrijk is, al zal het thuis zijn daar kun je ook genieten. Maar als ze je alles al afpakken worden de zorgen alleen maar groter en is het niet de moeite waard om te leven.
Wij wensen dat het dan doorgaat, Want de toestand op dit moment is in en in triest voor chronisch zieken en gehandicapten en Senioren. Voor alles geld een hoge eigenbijdrage die eindelijk niet te betalen is, Want er wordt geen rekening gehouden met de eigen kosten die men al heeft voor hulpmiddelen kopen , Po stoel, Rollator 2de rolstoel of opvouwbare schootmobiel, Papagaai aan bed. De zorg thuis als moeder voor Revalidatie moet, het gezinsleven gaat wel door. En????? Moet de partner dan zoveel bij betalen die hard en veel werkt een verantwoordelijke baan heeft met veel risico. Alles wat hij meer verdiend kan hij zo weer afgeven voor hulp in huis. Hij mag er toch wel wat aan over houden. Zo drijf je echtelieden met een handicap of chronische ziekte uit elkaar. Is dat dan de bedoeling? Mogen ze dat beetje geluk niet meer hebben? Er wordt nergens geen rekening mee gehouden, er is niets meer declareer baar bij de belasting zodat het bruto inkomen minder wordt. Voor de partner wordt het wel heel erg zwaar en voor de mantelzorg zoals ik ook.