Mayim, onze puberdochter, verheugt zich op haar schoolreisje. En voor het eerst mag zij met een groepje kinderen ‘los’ de dierentuin in. Dat wil zeggen zonder begeleiding van een volwassene. Er is wel een mobieltje met een noodnummer van de leerkracht aanwezig in de rugzak.
Alsof je een vijfjarige alleen laat reizen naar Alaska
Voor ons is dit voor de eerste keer dat we dit durven. Onze ernstig en meervoudig gehandicapte dochter loslaten, al is het in dierenpark Amersfoort, is een hele grote stap. Misschien hetzelfde gevoel als je je kind op zijn vijfde in een vliegtuig naar Alaska zet zonder persoonlijke begeleiding. In een dierentuin rijden gelukkig geen haastige automobilisten door rood en de wilde dieren zitten achter een hek. Om Neil Armstrong te quoten, het lijkt een kleine stap voor menigeen – a small step for mankind – maar is enorme stap voor haar en haar ouders, vanuit de beschutte wereld de onbeschutte wildernis in.
Rolstoel kaduuk
De avond daarvoor houdt haar elektrische rolstoel ermee op. Kortsluiting in de stuurkast onder de joystick. Water van de onverwachte onweersbui van de dag daarvoor vermoeden we. Om 22.00 uur bellen we Welzorg. Sebastiaan, onze Almeerse servicemonteur neemt op en vraagt ons een foto van het kastje te sturen en kijkt wat hij kan doen. Want schoolreisjes, ja dat zijn heel belangrijke afspraken, vindt hij. De volgende morgen staat hij om 7.30 uur op de stoep. Met een gloednieuwe stuurkast. Binnen een uur kan Mayim naar school rijden, waar de schoolbus al ronkend klaar staat voor de tocht naar Amersfoort. Perfect werk van Welzorg twitterde ik vol plezier. Instemmend twitterden tientallen mensen mee. Want schoolreisjes, dat zijn belangrijke zaken.
Juf Mariska, een topjuf
Aan het eind van uitje stuurt Mariska alle ouders en kinderen rond etenstijd een email. Mijn vrouw leest hem hardop op: ‘We hebben met elkaar de dieren gezien en ondanks de regen genoten van vandaag. Maar dat was minder belangrijk dan wat jullie hebben laten zien vandaag. Ik had al gezegd hoe spannend ik het vond, maar dat was helemaal niet nodig, want wat goed hebben jullie het gedaan vandaag. In de groepjes werd voor elkaar gezorgd, alle afspraken werden keurig nagekomen, en veranderingen in de planning konden jullie prima aan. Ik was vandaag een super trotse juf. Tot morgen en slaap lekker.’
Onze kind wordt langzaam volwassen. Loslaten blijft moeilijk. Maar deze stap is in ons gezin een hele grote geweest, that’s for sure. Nu volgende week naar kamp. Drie dagen weg … drie dagen los!
Kanteldenker 
4 reacties op “A small step for mankind, but a big step for us, her parents … (vrij naar Neil A.)”
En zelfs wanneer ze verder opgegroeid is en het loslaten goed gelukt voelt, zullen er momenten zijn dat terug in jullie veilige armen het enigste goede is. Eigenlijk net als bij onbeperkte kinderen. Want ouders blijf je de rest van je leven.
En dat is juist goed!
Leuk dat de juf een verslag naar iedereen heeft gestuurd waarin ze haar trots uit. Ook voor haar was dit dus een stukje loslaten van “haar kinderen”.
loslaten …het lukt jullie stukje bij beetje …is voor alle opvoeders het moeilijkste dat er is ….Succes en plezier ermee.
Dat is weer een mijlpaal. Voor jullie dochter, maar ook voor jullie als ouders. Wat spannend zeg en dan ook nog een tegenslag met de rolstoel. Schoolreisjes behoren tot de belangrijkste afspraken van het jaar. Daar moet bijna alles voor wijken.
Nu de volgende stap. Maar ook dat gaat lukken. Goed weekend 🙂
Dank je Marije.