Ik vond een tekstje uit mijn tienertijd. Naast een stapel gedichten en schrijfsel die ik in de schoolkrant schreef van het Lyceum. Ik denk dat ik een jaar of 14 was. Het was, denk ik, een schrijfopdracht voor het vak Nederlands. Uit 1972. Ik typte het zojuist over van een handgeschreven velletje papier.
Amsterdam Zuid
De deur achter je dicht. Een tape van de Beatles op. En dan je huiswerk voorbereiden. Daar zit je dan, op je zolderkamer van drie bij drie. Vorige jaar mocht ik naar boven, naar dat bergkamertje, want onze verdieping werd te klein.
Mijn ouders en broertjes wonen op twee hoog. De natte sneeuw klettert tegen mijn raampje dat uitkijkt op de lange brede straat. Het deert me niet, omdat het elektrische kacheltje vlak naast me staat, gericht op mijn voeten.
Ik besef me dat ik een van de weinigen scholieren ben die kunnen werken aan school zonder lawaai en gedoe om zich heen, serieus, als ik al mijn vrienden hoor.
Je zult maar op een bijzettafeltje in de huiskamer moeten werken. Met naast je een uit het Parool hardop lezende vader, op shopafstand in dezelfde kamer je jongste zusje die Toppop aan heeft staan. Met van die schreeuwerige filmpjes van popgroepen die niet werkelijk zongen maar nazongen wat ze op de studio tape hoorde. Ondertussen de rest van de familie aan de eettafel naast de keuken, en die elkaar in de haren vliegen als ware het een spelletje mens-erger-je-niet.
Ik heb zojuist dus vastgesteld hoe gelukkig ik ben met deze situatie, in mijn doodstille zolderkamertje in Amsterdam Zuid. Wat kan ik over de buurt zeggen? Er zijn weinig buurthuizen, het is een stoffige en duffe, saaie buurt. Er wonen bijna geen kinderen, alleen bergen oude van dagen.
Elk gebouw stamt hier uit de tijd van de glorie van voor de tweede wereldoorlog. Ook mijn buren stammen uit die tijd. Zij wonen in hun gigantische huizen aan de Goudkust en het Minervaplein. Zij vergaan langzaam in hun eigen kolossaliteit. Ik zie een kind uit mijn raam op straat spelen. En ik weet dat hij hier niet woont. Hij is op visite bij zijn oma. Hij zal wel naar buiten zijn gestuurd door zijn ouders, van … ga maar buiten spelen in de sneeuw, oma wordt onrustig van je. Hij zal wel denken, bah natte sneeuw.
In de verte zie ik de bekende oude mannetjes lopen, voorzichtig stap voor stap over de gladheid van sneeuw en stoep. Ze hebben lange baarden en vlechten in hun haar. Verderop zie ik een student met zijn vriendin naar zijn eigen zolderkamertje klimmen via het portiek en stenen trappen achter de openingen in de muur van het gebouw. Soms zwaaien we naar elkaar. Ik heb nog geen vriendin. Verder zie ik in de sneeuw gele vlekken en kleine hondendrolletjes naast de reusachtige platanen in mijn straat. Ja … de sfeer is vergeeld in deze buurt. Alsof een schilder een soort oker heeft laten sneeuwen over de stoepen van de stad. In mijn kamertje van drie bij drie meter gooi ik me maar op mijn huiswerk, met het geluid van Yellow Submarine door de boxen van mijn Grundig recorder.
Kanteldenker 