Voor straf geen mayo

Toen ik tegen zessen uit Den Haag thuiskwam in onze suburbane dwaalstad belde mijn vrouw Michelle mij dat ze onze gehandicapte dochter Mayim kwijt was geraakt in Almere Centrum.

Dat was vlak na een bezoek aan het revalidatiecentrum Merem, waar Mayim haar therapie krijgt.

Wat gebeurde er?

Dochterlief was boos omdat ze geen oorbellen mocht kopen en reed met haar elektrieken rolstoel kwaad op hoge snelheid de aanpalende winkelstraten door. Michelle hield dat uiteraard niet bij, want de dagen daarvoor had ze een zware chemobehandeling gehad tegen kanker.

Ik zag dochter al in zeven sloten tegelijk rijden, dus sprong ik op mijn oude fiets richting het stadshart om mee te helpen zoeken. Als oud-padvinder, na deze ongewenste dropping, bedacht ik voor mezelf een soort schaarbeweging tussen de locatie van mijn vrouw en mij. Het centrum heeft tenslotte ook een schuingesneden orthogonaal stratenplan. We vonden haar niet.

Na een kwartier belde Michelle dat het stadhuis haar had gebeld dat ze terecht was. Iemand had haar daar naar toe gebracht. Fijn.

Een bekende Almeerse dochter dus.

Mayim kreeg een standje in bijzijn van de bewakers van het gemeentelijk huis en kreeg zojuist thuis voor straf geen mayonaise op haar andijviestamp.

Dat is echt de allerzwaarste straf voor haar.