“Het moment dat het voor mij duidelijk werd dat het allemaal anders zou kunnen, was het moment dat Mayim, onze dochter in 2004 op haar zesde jaar via haar spraakcomputer vertelde: ‘Papa, ik heb je vandaag niet meer nodig, ik kan nu alles zelf, met mijn nieuwe elektrische rolstoel en mijn spraakcomputer. Ik ben niet meer gehandicapt.’ En dat terwijl ze, in mijn ogen, ernstig beperkt was. Vanuit haar optiek naar dingen leren kijken was mijn kantelmoment. Al op haar zesde koos ze bewust voor eigen regie over haar doen en laten.
Acht jaar later – in 2012 – keek ik samen met haar de openingsceremonie van de Paralympics, waar Shirley Bassey zong’ I am what I am’. Tegelijkertijd werd een luchtgevulde kopie van het beroemde marmeren beeld van een gehandicapte vrouw van beeldhouwer Marc Quinn opgeblazen tot reuzenformaat. Het originele beeld staat in London op Trafalgar Square en toont het prachtige volumineuze en naakte lichaam van een trotse vrouw zonder armen en misvormde benen, maar wel zwanger van een baby. Bij de plaatsing was er in het puriteinse Engeland natuurlijk veel commotie omheen: Dit kan toch niet! Riepen de kranten de burgers na. Precies wat Quinn wilde bereiken, de opinie kantelen met het beeld. Mayim vond het super en vroeg honderduit over al die sporters zonder armen of benen.
Vanaf 2016 zit Mayim op rolstoelhockey. E-hockey. Ze is een fantastische keeper. En dat blijft ze, ondanks de Lock Down. De Paralympische spelen in Tokyo zijn een jaar uitgesteld. Maar ook in 2021 zitten we achter de buis gekluisterd.
Kanteldenker 