Valentijnsdag is een uit Amerika overgevlogen speciaal bedachte dag om de omzet van het grootwinkelbedrijf te vergroten na de kersttijd, de eerste maanden van het nieuwe jaar waar niet zoveel meer wordt uitgegeven. En de kudde lovers tuint er met grote getale in. Trap er niet in en geef je liefde op andere momenten blijk van je waardering, op onverwachte momenten, op speciale dagen in je eigen herinnering en niet die van het opgelegde pandour en wees niet de gespeelde kindconsument waar de marketeers wel pap van kunnen eten.
Ben Barber schreef hier een boek over tien jaar geleden. De infantiele consument. Over burgers, die shoppen tot een culturele norm hebben verheven. Het feit dat volwassen mannen computerspelletjes spelen die eigenlijk bedoeld zijn voor pubers zegt volgens wetenschapper Benjamin Barber voldoende. In Engeland heten deze mensen kidults of twisters. In Duitsland nesthockers, in Italië mammoni’s en in India zippies. Waar in de koopgoot in het hart van de stad alleen nog aandacht is voor de ultieme bevrediging van de koopdrift, vergeten mensen dat er ook andere zaken in het leven zijn. Onze zapeconomie biedt weinig ruimte meer voor verdieping. Vroeger was winkelen slechts een van de activiteiten op de agora van ons drukke leven. Nu consumentisme ons leven conditioneert, worden we nog meer slachtoffer van de premium brands. Nou ja, slachtoffer? Als kuddedier vinden we dit misschien wel heel prettig. We halen onze identiteit blijkbaar uit wat we hebben in plaats van wat we zijn. Zelf vind ik consuminderen in deze tijd erg belangrijk. Laten we starten op 14 februari dit coronajaar.
Kanteldenker 