Ik heb gisteren een bedelaar in Almere 50 euro gegeven. Niet voor het bedelen, maar voor het verhaal wat hij me vertelde. Ik moest lange tijd wachten in de koude wind, op de kraanwagen die mijn nomadische kiosk kwam ophalen uit het stadshart (niet dus, die kraan kwam uren later).
Ik gaf deze beloning van 50 euro niet voor het bedelen zoals ik net schreef, maar voor hoe hij een volleerd en professioneel acteur bleek te zijn, serieus, zelfs zijn outfit klopte, versleten leren jas, ongewassen haren, bijna geen make-up. En hoe hij het deed. Zijn mimiek, trieste ogen, beetje gebogen, hij keek constant vluchtig om zich heen, alsof hij ergens bang voor was, en zijn krachtige vorm van storytellling was een goed gesprek waard.
We gingen even op een bankje zitten. Hij had kinderen in Duitsland, een tweeling, waarvan er een gestorven was, hij had zojuist de trein gemist en moest met een duurder kaartje naar familie naar onze oosterbuur, de politierechter zat achter hem aan, vertelde hij me terloops, na vijf jaar inburgeren en nu zomaar uitgewezen. Onbegrijpelijk volgens hem en zijn vrienden. Hij had zelfs in Amsterdam taalkunde gestudeerd. Aan welke school vroeg ik? Aan de universiteit vertelde hij me. Ik keek hem doordringend aan, en hij lachte opeens.
Ik weet zeker dat hij dit verhaal veel heeft geoefend bij Almeerders in het stadshart. Ik vertelde hem dat hij verhalen moest gaan maken en verkopen. Hij werd helemaal gelukkig. Ik vertelde hem ook, als hij een nieuw, nog beter verhaal bedenkt, hij weer 50 euro van me krijgt als ik hem tegenkom.
Hij stond op. Ik mocht zijn verhaal uiteraard ook hergebruiken als ik in de Blekerstraat terecht kwam, zei hij, toen hij wegliep, en zijn pet over zijn ogen trok.
Hij ging er zeker geen verdovende middelen van kopen, zei hij met een knipoog, als een soort van belofte. Ik groette hem met een grote zwaai. Hij moest lachen.
(red. in de Blekerstraat in Almere staat een opvang voor drugsverslaafden).
Kanteldenker 