Kate Raworth schreef het spraakmakende boek Donut Economy (2017) waar zij een nieuwe benadering op de gezonde samenleving combineert met de economie. Met een model waar o.m. nieuwe dimensies als gezondheid, wonen, inkomen, werk, gelijkheid en gezond voedsel worden toegevoegd. Amsterdam heeft dit Donut-model omarmd en als ‘blauwdruk’ over de stad gelegd om zo de balans rondom veerkracht, leefbaarheid en economie in evenwicht te krijgen. Mijn idee gaat verder en legt de donut over de kleinst denkbare urbane vorm: Donut Townships. Leefvormen die ontworpen zijn met alle belanghebbenden, waarbij de grootste rol wordt ingenomen door hun bewoners, vrijwilligers en het kleinbedrijf, waar ideeën rondom een gezonde groene, zelflerende en zorgende gemeenschap de drijvende visie is. En waar de overheid slechts de rol van faciliterend participant heeft.
Argumentatie: Levensbrede en levenslange handicap
Een voorbeeld: Op het hoogtepunt van de vergrijzing is circa 3% (0,6 miljoen) van de bevolking dementerend (nu 1% = 0,2 miljoen). Nu zijn er 75.000 dementerenden opgenomen in een verpleegtehuis. Straks zullen dat er 3 x zoveel zijn. Door de decentralisatie van de zorg voor chronisch zieken en gehandicapten zijn andere participatie-vormen nodig dan het ‘inzetten’ van de vrijwilliger. Vooral als het mensen betreft met een levensbrede en levenslange handicap zoals mijn ernstig gehandicapte dochter. Instellingen maken vaak diepongelukkig en onthechten van de samenleving. De vergrijzing en dementie geeft straks een enorme druk op ons zorgbestel ook voor plekken voor jongvolwassenen die nog 50 jaar ergens moeten wonen.
Beoogd effect:
Het idee beoogt een systeeminnovatie gebaseerd op inzicht, dynamiek en duurzaamheid vanuit de behoeften van de doelgroep. Een Donut Township is een leefvorm die gebaseerd is op de principes van organische groei, vraaggestuurd en maatschappij-georiënteerd. Dit brengt de mens opnieuw in verbinding met het geheel en creëert balans in een verkokerde wereld die mensen eerder vervreemd in plaats van verbindt. De Donut Township geeft de totale mens zijn bestaansrecht, ook als hij of zij ernstig gehandicapt is of raakt. Het heeft positieve invloed op zijn welzijn en welbevinden.
Hoe in te voeren:
Het oude systeem zou moeten leren loslaten. De Donut Township is een nieuwe manifestatie en de eerste pilots kunnen een doorbraak forceren. Het gezamenlijk ontwerpen van Donut Townships onder leiding van deskundigen die de stakeholders faciliteren is zo een doorbraak. Het is een leefvorm in plaats van een woonvorm en kan in de traditie van het moderne ‘tiny’ bouwen circulair zijn, waar onderwijs en stadslandbouw, werk en activiteiten onderdeel zijn van het leven. Hiervoor is er wel een voorwaarde. Er is synergetisch leiderschap nodig met visie over hoe de donut te vertalen naar de directe leefomgeving van de mens. Waar intuïtie en ratio samengaan en het consentprincipe reguleert.
Wie doet er met me mee om dit te ontwikkelen in de innovatiefste stad van Flevoland.
Kanteldenker 