Almere Jungle

Almere wordt een jungle tijdens lock down. Een column opgetekend door mij en gefantaseerd door onze dochter Mayim Kolder.

Almere Jungle — Mayim’s World

Almere Jungle

‘Het komt door de lock down,’ roept papa boos. ‘Iedereen moet thuis blijven om het gevaarlijk Coronavirus geen kans te geven ons te besmetten.’

Het nieuwe pop-up museum Labyrinth of the Senses, dat gaat over de rol van je zintuigen, is zojuist gesloten. Hier verdient papa samen met dertig kunstenaars zijn geld mee. Door de coronamaatregelen mogen bezoekers niet meer naar binnen.

‘Het is meer een Pop-down Museum geworden,’ zegt hij teleurgesteld. ‘Serieus Mayim, als iets verkeerd gaat, dan gaat het ook echt verkeerd.’

Ook ik moet thuisblijven. Ik werk in een kleine dierentuin. Almere Jungle heet deze en het is een dagbesteding waar mensen met een handicap werken. Ik zit zelf in een elektrische rolstoel, omdat ik niet kan lopen. Zo ben ik geboren. Behalve musea zijn dus ook alle dierentuinen dicht. Al mijn collega’s blijven thuis. Normaal verzorg ik door-de-weeks de dieren. Ze zullen me zeker missen. Vooral Maffie, de baardvaraan, de lieverd. We hebben ook een rode rattenslang, maar die zal me niet missen, die is niet zo slim. Wist je dat varanen levende sprinkhanen eten en rattenslangen diepgevroren kuikens. Je zult wel denken, waarom bevroren? Ik denk zelf dat de kuikens dan niet voelen dat ze opgegeten worden. Ik verzorg ook drie cavia’s, 7up, Fanta en Sprite, en twee alpaca’s, onze schaapkamelen, die eten nu het gras dat buiten groeit.

Toch denk ik elke avond. Wie zullen tijdens lock down de dieren voeren nu iedereen verplicht thuiszit? Ik zie op YouTube filmpjes verschijnen van zwijnen die door de stad rennen omdat het zo stil is in de stad. In India lopen olifanten door de straat en in Japan stuiteren de sneeuwapen over de boulevard. Gaat Maffie straks ook op stap, net als in de Netflix serie Zoo, waar gevaarlijke dieren de stad overnemen?

Misschien zijn ze al ontsnapt en sluipen nu in de riolen onder het stadhuisplein rattenslangen en springen luipaardgekko’s over de daken op zoek naar nuggets en franse frietjes. Varanen ruiken met hun tong en die vinden al dat lekkers supersnel.

In Almere Jungle leeft ook een tijgerpython, dat is de grootste slang van de wereld. Ze worden wel zes meter lang en wegen 180 kilo. Tijgerpythons hebben warmtegroeven in hun mond en net als een laserthermometer kunnen ze daar, in het pikkedonker, prooien mee opsporen. Onze tijgerpython gaat natuurlijk Almeerse baby’tjes opzoeken in hun slaapkamer. In Azië eten ze soms bij toeval mensen. Almere Jungle is met een gracht verbonden met het Weerwater, ons stadsmeer. En wat als Willy, de Ruizengoerami met zijn vrienden ontsnapt uit ons aquarium? Hij is een joekel van een vis en kan bijna één meter lang worden. Ze hebben iets speciaals, dat heet het Labyrint-orgaan. Dat ziet er uit als een rond doolhof, het is hun long en daarmee halen ze zuurstof uit het water. Stel je voor dat ze alle het zuurstof uit het weerwater halen. Dan gaat alles dood. En stel je voor dat ook onze Zwarte Pacu’s ontsnappen. Dat zijn Piranha’s. Roofvissen met van die gruwelijke tanden. Ze zijn dol op waterplanten, maar als die op zijn, dan eten ze vlees, veel vlees, net als in de Amazone is gebeurd. Daar eten ze alle vis op, en ook dieren, en ook mensen denk ik. En als ze er nu al zitten, daar in het Weerwater, dan ga ik zeker niet meer naar het strandje bij de zilveren toren. De bever die daar zit moet dan ook uitkijken. Een paar happen en dan heeft hij geen staart meer over. Als die lock down niet snel stopt, echt waar, dan wordt heel Almere een jungle.

Voeg wat maretak toe aan je organisatie

Mijn bedrijfsnaam Draoidh. Deze naam is de Keltische schrijfwijze van ‘druïde’. Kenners weten dat druïden zich met meer bezig hielden dan enkel maretak snijden voor de toverdrank van Asterix. Deze ‘wizards’ gaven strategisch advies aan koningen en germaanse krijgsheren. Zelfs Caesar had zijn eigen draoidh. Druïden hielden zich bezig met krijgskunde en onderwijs. Zij waren verantwoordelijk voor arbitrage, profetie en waarzeggerij. Ze waren sterk verbonden met de natuur. De druïde was de alter ego van de andere spraakmakende figuur aan het hof: de bard. De bard is meester in storytelling, in lofdichten en satire. De gezamenlijke kracht van deze historische figuren is dat zij de macht van het woord en vooruitgang kenden. Zij hadden ‘tovenarij’ in hun stem en woorden. Zij waren communicatiespecialisten op en top. Zij zijn metafoor voor de kennis en kunde van Draoidh. Mijn nieuwe bedrijfslogo toont het Keltische teken van vooruitgang. De kleur paars staat voor wijsheid. De wijsheid van een dadaviseur.

Een volgende keer wat over de rol van de nar bij veranderingsprocessen.

Paasverhaal: I am what I am!

“Het moment dat het voor mij duidelijk werd dat het allemaal anders zou kunnen, was het moment dat Mayim, onze dochter in 2004 op haar zesde jaar via haar spraakcomputer vertelde: ‘Papa, ik heb je vandaag niet meer nodig, ik kan nu alles zelf, met mijn nieuwe elektrische rolstoel en mijn spraakcomputer. Ik ben niet meer gehandicapt.’ En dat terwijl ze, in mijn ogen, ernstig beperkt was. Vanuit haar optiek naar dingen leren kijken was mijn kantelmoment. Al op haar zesde koos ze bewust voor eigen regie over haar doen en laten.
Acht jaar later – in 2012 – keek ik samen met haar de openingsceremonie van de Paralympics, waar Shirley Bassey zong’ I am what I am’. Tegelijkertijd werd een luchtgevulde kopie van het beroemde marmeren beeld van een gehandicapte vrouw van beeldhouwer Marc Quinn opgeblazen tot reuzenformaat. Het originele beeld staat in London op Trafalgar Square en toont het prachtige volumineuze en naakte lichaam van een trotse vrouw zonder armen en misvormde benen, maar wel zwanger van een baby. Bij de plaatsing was er in het puriteinse Engeland natuurlijk veel commotie omheen: Dit kan toch niet! Riepen de kranten de burgers na. Precies wat Quinn wilde bereiken, de opinie kantelen met het beeld. Mayim vond het super en vroeg honderduit over al die sporters zonder armen of benen.
Vanaf 2016 zit Mayim op rolstoelhockey. E-hockey. Ze is een fantastische keeper. En dat blijft ze, ondanks de Lock Down. De Paralympische spelen in Tokyo zijn een jaar uitgesteld. Maar ook in 2021 zitten we achter de buis gekluisterd.

Liefde in tijden van Corona.

‘Wij zijn een héél positief ingesteld gezin’

Door Zvezdana Vukojevic #zorg #corona #zzp #liefde

Marcel Kolder vlogt over zijn gezin middenin de corona-crisis. Hij is dubbele mantelzorger, zijn vrouw heeft borstkanker en wordt binnenkort geopereerd, en hun dochter Mayim van 21 is -zoals hij haar zelf liefkozend noemt- een ‘gehandicapt rolstoelmeisje’. Hun 24-jarige zoon Machiel zit momenteel opgesloten in zijn Amsterdamse studentenkamer vanwege hoesten en koorts. Zijn vriendin ligt ziek in een ander studentenhuis. Ze hebben elkaar aangestoken. Liefde in tijden van corona.

Voor alle recente vlogs, ga naar Kanteldenker vlogt.

Het begint allemaal met een Twitterbericht van Marcel Kolder oftewel @Kanteldenker op dinsdag 17 maart: ‘Eind deze week start ons ZZP-zorggezin met een familievlog in Lock Down. Op verzoek van Avanti. Eerste keer dat ik dit ga proberen. Het geeft een intiem en openhartig beeld van de creativiteit van een gezin dat bezig is te ‘overleven’ in de hectiek van meerdere uitdagingen. Binnenkort meer.’

Een jaar geleden ging het de familie Kolder nog voor de wind. Vader Marcel was lekker in de weer met zijn communicatiebureau, met multinationals als klanten en verhuurt kleine paviljoens aan festivals. Ook is er met de Almeerse stichting CitySenses en donateurs een ton geïnvesteerd in een groot project: het Labyrinth of the Senses, een rondreizende kunstinstallatie waar je leert om je zintuigen bewust te gebruiken. Dat project ligt waarschijnlijk lang stil. In 2004 is voor twee ton een werkkelder onder het huis gebouwd om er workshops te kunnen geven en samen te kunnen werken en de familie heeft er een tweede hypotheek voor afgesloten. ‘Die workshops zijn ook voor mensen zoals wij, zeg maar, met ook een gehandicapt kind in een rolstoel. Kantelsessies noemen we ze.’

In 2015 krijgt ze zelfs een lintje voor haar jarenlang trouwe vrijwilligerswerk

Zijn vrouw Michelle Rutten (58) is ook zzp’er en helpt mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt met re-integreren. Ze is voorzitter van het Fonds Bijzondere Noden Almere, dat onder andere computers verstrekt aan kinderen wiens ouders dat niet kunnen betalen. In 2015 krijgt ze zelfs een lintje voor haar jarenlang trouwe vrijwilligerswerk, waaronder ook voor Avanti: ‘Dat ze Ridder in de Orde van Oranje Nassau is wil ze zelf stilhouden, maar ik vind wel dat dit gezegd mag worden.’

Net wanneer zoon Machiel van 24 afgelopen zomer is uitgevlogen om te gaan studeren, blijkt zijn moeder ernstig ziek te zijn; borstkanker. Marcel wordt mantelzorger, het gezinsinkomen slinkt tot een kwart. Met kunst en vliegwerk redden ze het, tot de coronacrisis uitbreekt. Maar ze blijven positief en ondernemend ingesteld. Vandaar dat vader Marcel heeft besloten de periode waar ze doorheen gaan vast te leggen, door erover te gaan vloggen.

Zus Mayim is meervoudig gehandicapt

Zoon Machiel ontlast zijn ouders in het weekend. ‘Vooral ‘s nachts om zijn zus te helpen draaien. Dat moet wel tien keer en dan kunnen wij een beetje bijslapen.’ Zus Mayim is meervoudig gehandicapt: ze heeft een hartaandoening, epilepsie, is spastisch en zit verstandelijk op het niveau van een negenjarige.

Hun financiële buffer van een halve ton is inmiddels verdampt

Vanwege hun koopwoning komen ze niet in aanmerking voor een uitkering voor de zieke Michelle en hun financiële buffer van een halve ton is inmiddels verdampt. Ze weten het nog enige tijd uit te zingen doordat Marcel nog wat communicatiewerk heeft. Maar dan breekt de coronacrisis uit. Plotsklaps ligt het hele festivalseizoen op zijn gat, gaan bijeenkomsten niet door en vallen veel opdrachten weg. Gisteravond zat de familie dan ook voor de buis gekluisterd om de financiële maatregelen van de regering te horen voor ondernemers en zzp’ers: ‘Gelukkig komen die er. Ondertussen ben ik naarstig op zoek naar een ander soort opdrachten. Met 30 jaar ervaring in de communicatie moet ik toch wel wat inkomen weten te genereren. Ik heb voor het eerst dit weekend een nieuwsbrief uitgestuurd naar 800 relaties.’ Meermaals zegt Marcel: ‘Dit is geen zielig verhaal, maar met een zieke vrouw en dochter ben ik dubbele mantelzorger. We zijn geen arm gezin, we kunnen nog wat schilderijen die we verzamelden verkopen. Maar door ziekte plus corona zijn we van de ene op de andere dag in deze situatie terecht gekomen.’

Ondertussen kan dochter Mayim niet met haar beste vriendje Jeffrey zoenen

Nu ligt hun zoon Machiel ziek in bed, heeft koorts en hoest flink dus hebben zijn ouders hem op het hart gedrukt op zijn studentenkamer in Amsterdam te blijven: ‘Hij gaat het wel redden, hij is gezond. Michelle en Mayim zijn natuurlijk kwetsbaar en kunnen beter geen corona krijgen.’ Ondertussen kan dochter Mayim niet met haar beste vriendje Jeffrey zoenen, want die zit volgens haar vast in de Arnhemse instelling waar hij doordeweeks verblijft.

Zojuist is zijn vrouw door het ziekenhuis gebeld om te laten weten dat haar derde operatie volgende week vanwege borstkanker gelukkig wél doorgaat. Maar zo benadrukt hij nog eens: ‘We zijn een héél positief ingesteld gezin. We zijn ondernemers. En dat gaan we laten zien in onze vlogs. Nu alleen nog mijn dochter zien mee te laten werken. Net wilde ze nog niet toen ik met de camera aan kwam zetten. We gaan Walibi nadoen met haar tillift, met wc rollen hockeyen en legomodellen bouwen. Van die ingewikkelde.’

‪

De Troon

Vanaf nu schrijf en fotografeer ik voor de Almeerse glossy Lifestyle Almere de TROON. Een rubriek waarin ik relatief onbekende, maar prachtige Almeerders portretteer. De spraakmakers die ongezien worden. De bouwers aan de stad die vooral cement inzetten inplaats van stenen. Mensen die juist niet voor het voetlicht willen komen, maar dat eigenlijk wel verdienen. Ik heb deze overgenomen van fotograaf en kroniekschrijver Bart Buijs. In zijn geweldige, bijna niet te evenaren voetspoor ga ik nu verder. Waarom? Omdat ook ik van Almere en haar inwoners hou. Ken jij een waardige troonopvolger uit de mooie groeistad Almere voor deze rubriek, neem dan contact met me op. Wie weet kunnen we haar of hem op de troon zetten. Mail me naar info@kanteldenker.nl met in de titel KROON. hashtag#almerehashtag#trotshashtag#inwoner

Maatschappelijke Veerkracht Quotiënt

VQ inplaats van koopkrachtplaatjes

Met het woord koopkracht is er een foute connotatie ontstaan in ons financieel systeem. Alsof verbetering van inkomen direct gerelateerd zou moeten zijn aan meer kunnen consumeren.

Die relatie wordt door het CBS en respectievelijke kabinetten in stand gehouden. Door die ‘meetlat’ aan consumeren te koppelen ontstaan sneller ontevreden burgers. Want 1,3 procent meer koopkracht is natuurlijk voor velen peanuts. Schijngroei. Zeker als het bij alle andere indicatoren minder gaat.

Ik zou liever onderwerpen als verbeteringen in onze maatschappij benoemen. 10 procent meer huizen gerepareerd in Groningen dan vorig jaar bijvoorbeeld. Of meer tijd voor de kinderen in de klas. Geen files en goede treinverbindingen. Dat is echte groei.

Het woord koopkracht is een woord uit oud economisch rupsje-nooit-genoeg denken. Zullen we een ander woord invoeren? Wat dacht je van een maatschappelijke veerkracht index.

Het Veerkracht Quotiënt van een land. Perfect passend bij het streven naar een fijne wereld voor iedereen. Ik leef zoveel liever in een veerkrachtige maatschappij, met springplanken en vangnetten. Met meer kansen en meer leefkracht.

Mayim schrijft met mijn hulp over Almere

‘Als ik samen over de uitdagingen in het leven van onze dochter Mayim een verhaal schrijf, wordt het me elke keer weer te veel. Dan zet ik mijn angst voor haar toekomst op papier en dat wil ik niet. En toch doe ik het. Elke maand interview ik haar, nu al een paar jaar, over haar leven en gebeurtenissen voor een autobiografische roman. Zij is de IK-figuur in het boek. Het volledige boek komt in 2022 uit. Dit is een van de eerste hoofdstukken.’

Ik ontwerp ook wel eens een stad op mijn iPad met het computerspelletje SimCity.

Almere is een nieuwe stad en pas veertig jaar geleden ontwikkeld en ze hebben meteen rekening gehouden met rolstoelers. Er zijn geen drempels en er zijn brede stoepen en winkelstraten. Je kunt gewoon met je rolstoel de bus in en ook alle winkels zijn toegankelijk. In Amsterdam, als we in de binnenstad gaan winkelen, staan er altijd van die paaltjes in de weg of er zijn helemaal geen stoepen.

Het stadshart waar de winkelstraten zijn van Almere is nieuw. Het is gebouwd op een heuvel, een enorme Teletubby-heuvel van meer dan tien meter hoog. Je kunt met de lift naar het hoogste punt van de heuvel en dan moeiteloos met je rolstoel naar beneden rijden, langs alle winkelende mensen met zware boodschappentassen. Je kunt natuurlijk ook met de fiets of een skateboard naar beneden, maar als je dat doet krijg je gedonder met de stadswachten. Mijn broer heeft zelfs een bekeuring gekregen toen hij naar beneden racete met zijn fiets.

Mij bekeuren ze niet, want rolstoelen mogen op de stoep in het stadshart.

Weet je wat een leuk gebouw is in het centrum van Almere, het Stofzuigergebouw, een geelzwart gebouw dat via dikke ondergrondse leidingen alle openbare vuilnisbakken in het centrum leeg zuigt. Ik vraag me weleens af of ze ook vogeltjes opzuigen die op het randje van de vuilnisbak zitten, dat zal toch niet?

Wij wonen in een heel aparte wijk naast het centrum van Almere die de naam Filmwijk heeft, het ligt naast een groot meer dat het Weerwater heet, dat speciaal is uitgegraven naast het nieuwe stadshart, zomers gaan wij er zwemmen, er zijn strandjes en parken in Almere, het grootste is een soort Vondelpark … maar met weinig mensen die je van de sokken lopen. We laten er altijd onze hond uit. Onze wijk is opgebouwd uit experimentele huizen. Het was onderdeel van een grote bouwexpositie in 1992. In een van die huizen wonen wij. Ons huis is ontworpen door de Amsterdamse architect, Sjoerd Soeters. Tot twee-en-halve meter is het opgemetseld van rood baksteen, de bovenverdiepingen lijken op een vliegtuighangar en zijn van lichtblauw geverfd hout. Het dak is van aluminium en groen geverfd, het lijkt uit de verte van koper. Als er stortbuien op ons huis vallen dan kun je elkaar niet meer verstaan en moeten we wachten tot de bui overwaait, maar om bij in te slapen is het heel fijn.

Ons huis.

Het dak lekt al vanaf het moment dat het huis gebouwd is, zegt mama, en als het regent weten we precies waar de druppels uit het plafond vallen. Dat hoort bij het experiment van onze woning zegt papa dan. Er staan bij ons op de overloop altijd 10 emmertjes klaar om de regeldruppels in op te vangen. We hebben een kruis gezet waar ze moeten komen te staan. Zoals laatst bij de westerstorm.

Onze straat in de Filmwijk is genoemd naar een beroemde acteur: James Stewart. Ik ken hem niet, ik ken wel Leonardo di Caprio, maar daar is geen straat naar vernoemd. Dat komt omdat hij nog niet dood is, zegt mama, een stomme reden vind ik zelf, waarom moet je eerste dood zijn voordat je een straat wordt.

In Almere Buiten heb je de Stripheldenbuurt, bijvoorbeeld het Tom Poespad en de kapitein Walruslaan. Een vriendje van mij woont in de Popeyestraat. Papa verzamelt stripboeken die we samen lezen omdat ik zo moeilijk de pagina kan omslaan met mijn spastische handjes. Hij verzamelt die voor zijn grafisch werk, hij ontwerpt logo’s en maakt illustraties in tijdschriften of kranten, hij maakt zelfs korte strips. Maar schrijven kan hij als de beste, en nu samen met mij.

Wíj hadden eigenlijk in de Stripheldenbuurt moeten wonen. We zijn zelf een soort stripheldenbuurt, met al die beeldjes van stripfiguren in ons huis. Op papa’s werktafel staat een grote wit en rood beschilderde maanraket uit het Kuifje-album, maar dan zonder de punt. Die punt is er tien jaar geleden af gebroken toen Machiel, mijn broer, de raket wilde laten vliegen in onze vide. Papa is er nog steeds een beetje boos over.

In de kamer van Machiel hangt een originele, kolossale filmposter uit de tachtiger jaren van ‘La Suprise de Cesar’ van Asterix en Obelix. De twee helden rijden in een tweespan lachend langs het Colosseum voor een getergde Ceasar. Papa zegt dat hij er altijd vrolijk van wordt.

Hij voelt zich ook als Obelix, want hij is echt superdik hoor. Ik noem hem kamerolifant. Hij heeft ook een strip in de krant van Almere gehad over zijn werk als kanteldenker, maar dat vertel ik in het volgende verhaal.

Happy Planet Professionals 2020

Op Valentijnsdag kwamen een 60 tal Happy Planet Professionals samen. Leonie Haas van De Merkarchitect maakte een ‘praatplaat’ en deze middag werd deze getoond. Een visuele weergave van de strategie en doelen in één oogopslag. Het inspireert en nodigt uit tot discussie over hoe je als ondernemer je footprint kunt verkleinen en je positieve impact kunt vergroten. Want alle HPP’ers (ZZP’ers met een duurzaam verhaal), zijn daar constant mee bezig.

Illustratie Leonie

23 September 2016 hebben we ons opgericht. Hans Snel, ik en een tiental andere passievolle initiatiefnemer hebben toen in Almere een appelboom geplant. En nu al bijna 100 leden.

Eén van de beloftes die een HPP-lid doet is om elkaar te reviewen op ons maatschappelijk vooruitstrevend ondernemerschap. De review is bedoeld om focus te creëren en concrete, haalbare doelen te stellen. Eenmaal per jaar schrijf je op wat je in het komend jaar voor elkaar wilt krijgen, welke stap of stapje je wilt gaan zetten richting duurzaam ondernemen. 

Leden gaven workshops aan elkaar. Zoals Madeleine Boerma dat deed over afval en plastic. Wie heeft het niet; de verbijstering die je overvalt als je thuiskomt met je boodschappen…. zelfs je duurzame producten zitten in een plastic doosje of zakje! Hoe en waar te beginnen als je dat echt wilt verminderen? Madeleine is vier jaar geleden gegrepen door het ‘minder afvalvirus’ en heeft daarin enorme stappen gezet. Madeleine’s advies: begin klein. Kies één artikel dat je niet langer in plastic wilt kopen en als dat lukt pas het volgende. Stapje voor stapje naar minder afval; het kan echt!

Doortje, Hans, Erica, Regina en Hemmo, veel dank voor de geweldige organisatie en Leonie voor de warme ontvangst bij The Works in Amersfoort.

Word je ook lid. Voor 50 euro per jaar doe je mee.

Lettre missive pour Thierry,

Eenvoudig briefje aan Baudet,

Het taalgebruik in uw clique wil ik absoluut niet bagatelliseren, maar dat u en de uwen archaïsche trekken vertonen in uw vlugschriften en op het vogeltjeskanaal zet is een feit. Mag ik u consciëntieus en omzichtig interrumperen en stellen dat uw niveau (uw EQ en SQ) niet past bij voorliggende doelgroepen en de hedonistische doelen van uw partij. Ik zou u willen convoceren op dit absoluut memorabel moment van desillusie, maar u weet, momenten van ontmoetingen zijn in dit tempus, deze amerij zeer beperkend. Ik bedoel dit moment van het daadwerkelijk uittreden van uw leden vanwege ‘kommer en kwel’. Ik zou in uw communiqué’s op het sociaal kanaal een en ander niet zo exposeren en expliciteren. Zeker niet als het over homeopathiek gaat. Mijn devies en advies bij uw problematiek is spreektaal te vinden en de complexiteit van het woordgebruik te parafraseren. Ouderwets taalgebruik lijkt op manipulatie en indoctrinatie. Het toont een pijnlijk, sardonisch, verbitterd aleatoir gevoel over het dispuut. Het is onder uw kameraden bonje en niet meer dan dat. Uw recentelijke preciseringen lijken op het opzettelijk, systematisch beïnvloeden van de vogelaartjes en lezertjes die het toch niet zullen begrijpen, wellicht wel fijn voor al uwe hartvriendinnen en vrienden. Verder wil ik uw proces van imploderen natuurlijk niet verstoren. Zie deze interruptie vooral kroniekuis. Ik ben geen lexicograaf. Ik doe niet aan hondenfluitjes. Voordat het een polemiek wordt en onze relatie desastreus gaat kantelen is rectificatie van het gebeurde in de trein door u gewenst. Start een bijeenroeping stop met dit banale geforum. Geresumeerd: Stop met deze quatsch. Het siert u niet.

Groetjes van Marcel, kanteldenker

Groningse ondernemer geeft ICT Campus Almere een groen gezicht

Dit artikel schreef ik als cadeau voor Koos en Andrew. Zo enthousiast was ik na het bezoek.

Op de bovenverdieping van Datacenter Almere kijken een tiental ondernemers over de jonge stad. Links ligt station Almere Centrum en daarachter het Stadshart dat vorig jaar tot beste binnenstad is uitgeroepen. Ze zijn bijeengekomen voor een workshop over Nieuw Leiderschap onder bezielende leiding van expert Koos Groenewoud.

De locatie waar de tien ondernemers staan is een begrip in Almere. Sinds de bouw is het een bolwerk van innovatie en ICT. Geboorteplek van het universitair datacenter SARA en hun super computers tot de uitrol van de eerste glasvezel verbindingen naar inwoners van Almere.

Eind vorig jaar heeft de Groningse ondernemer Andrew van der Haar het complex onder zijn hoede genomen om dit voor klanten en ondernemers nog perfecter te maken. Directeur Andrew van der Haar: ‘Deze plek is de bakermat van veel start-ups in Almere en is dat nog steeds. Ik voorzie een flinke groei. Deze ICT Campus is een belangrijke schakel in het ICT landschap van Almere.’ 

Mensen vormen onmisbare schakel

Vaak wordt bij ICT alleen gedacht aan systemen, maar de mens blijkt een onmisbare schakel in dit geheel. Vandaar het initiatief voor de workshop Nieuw Leiderschap, met onderwerpen als lerende organisatie, visie, zelfsturing, passie, zingeving, waardenvol werken en groene economie.

Koos Groenewoud hierover: ‘De belangrijkste transitie in leiderschap is de stap van wantrouwen naar vertrouwen en de verschuiving van shareholders naar stakeholders. Het belang van denkel aandeelhouders staat niet meer altijd voorop, maar samenwerken met alle belanghebbenden, wordt veel relevanter.’

Marcel Kolder, een van de ondernemers in de workshop Nieuw Leiderschap vertaalde dat terplekke in een verhelderende illustratie.

Een excellente ICT-onderneming word je niet zomaar. Daarom is het ICT Campus Almere integraal onderdeel van het Datacenter. Leren en werken zijn zo een twee-eenheid. Belangrijke stakeholders zoals de Gemeente en het Onderwijs zijn hierin onmisbare partijen. De ICT Campus zal de komende tijd  deze stad en gemeente helpen wat ze andere ICT-ondernemers kan bieden.

Van der Haar: ‘Het maatschappelijk deel van de ICT is vaak onderbelicht. Ik krijg juist energie als ik kan meehelpen aan de groei van anderen. Daardoor kan ik ook groeien als mens. In deze economie draait het allemaal om groei. Ik ben van mening dat je elkaar ondersteunt en als mens laat groeien, de economische groei als van nature het restproduct is.’

Groen gezicht geven

Van der Haar is tevens bestuurder van Datacenter Groningen en zal beide centra koppelen. Niet enkel op het terrein van ICT maar ook door bewezen duurzaamheidsconcepten uit Groningen toe te passen in Almere. In Groningen komt de energie voor het datacenter direct van een plaatselijke windmolen.

Van der Haar: ‘In Almere onderzoekt ik nu of de restwarmte van de apparatuur van het Datacenter opgevangen kan worden en terug geleverd aan het stadsverwarmingsnet. Er is zoveel meer mogelijk in deze Green City. Zeker nu de Floriade over twee jaar de stad in positieve zin overneemt, met thema’s als energie en duurzaam bouwen. Ik kijk er naar uit.’

Een pijnlijke confrontatie bij de bank voor onze gehandicapte dochter

‘Verdraaid,’ zegt Michelle, mijn vrouw. ‘Het account van Mayim is uit mijn ING app verdwenen. En ik moet haar zorgverzekering overboeken.’

Mayim is op een paar weken na 21 jaar en heeft een eigen rekening bij de ING en krijgt haar inkomen, een Wajong-uitkering, op deze rekening. Michelle helpt Mayim al jaren bij haar bankzaken, omdat ze door haar spasticiteit moeite heeft met de app en internetbankieren.

‘Dit is niet fijn, ik ga bellen,’ zegt Michelle. Na meer dan een twintig minuten in de wacht te hebben gestaan krijgt ze antwoord van een vriendelijk helpdeskmedewerker: ‘Het is een storing mevrouw, morgen kunt u weer bij het account van uw dochter.’

Een week later ziet mijn vrouw nog steeds niks in haar app verschijnen en belt opnieuw de helpdesk van de ING. Nu is de wachttijd langer en het antwoord laat zich niet raden.

‘Beste mevrouw, het was geen storing. We hebben het account van uw dochter bij u verwijderd. Er is geen machtiging afgegeven, ontdekten we. Maar als u met uw paspoort en uw dochter met haar ID naar de dichtstbijzijnde bank komt, dan regelen we de machtiging zodat u weer uw dochter kan helpen bij haar bankzaken.’

Die machtiging is er wel geweest, maar de bank besloot dat die er opeens niet meer is.

Wat de bank niet weet is dat mijn vrouw op dit moment kanker heeft en zware koorts en hondsberoerd is van alle chemobehandelingen van de afgelopen maanden. Ze heeft helemaal geen energie voor dit gedoe. Want dat is het.

Maar er moeten dingen betaald worden, dus pakt ze zichzelf en Mayim bij elkaar en ik geef hen een lift naar de bank.

Aldaar melden we ons aan in een hippe Saloon-achtige ruimte met neon-teksten in kapitalen als ‘Geld moet rollen’ en ‘Doe het morgen eens andersom’.

Mayim wacht in haar elektrische rolstoel en mijn vrouw (vanwege de pijn) ijsberend langs de coffeecorner met de titel Zwart Goud. Daarnaast staat in neonletters ‘Durf te zweven’. Nou dat wilde Michelle wel op dat moment, want zitten lukte niet vanwege de pijn.

Na drie kwartier wachten en ijsberen schiet ik iemand aan, omdat het zweven me te lang duurt. Binnen een minuut kunnen ze gelukkig naar een zorgvuldig ontworpen groene ruimte met goed geselecteerde tijdschriften en boeken over groene investeringen, sociale projecten en ING-kunstbezit. Het imago moet goed zijn van de bankier. Ik haal wat zwart goud voor mezelf en zet mezelf neer in een luxe fauteuil in de hoek van de koffiebar. In de veronderstelling dat het goed geregeld wordt.

Na een paar minuten hoor ik gestommel, boze woorden en zie Mayim en Michelle de groene ruimte en daarna de bank linea recta uitgaan. Ik ren erachteraan met mijn zwarte goud klotsend over de rand van het bekertje net het hoogpolig tapijt missend.

Ze willen naar huis. En wel direct.

In onze bus hoor ik met oplopende verbazing het verhaal aan. Mayim wordt door de bankmedewerker voor verstandelijk beperkt aangezien en er moet een machtiging via een rechter komen. Dat kan maanden duren is de ervaring.

‘Ik wist alleen niet wat het woord bankmachtiging betekende,’ zegt Mayim huilend tegen me. ‘En toen was het gesprek klaar. Ze was me gewoon aan het testen.’

Omdat onze dochter niet meteen het antwoord wist op de eerste vraag van de bankmedewerkster ‘Leg me eens uit wat een machtiging betekent’ is Mayim bij de ING voor verstandelijk beperkt aangezien. Er is simpelweg niet doorgevraagd, in mensentaal, zoals je dat hoort te doen.

In haar en onze ogen kan ze heel goed zelf beslissen wat ze wil, ze kan alles begrijpen en weet precies hoe ze haar eigen bankzaken wil regelen. Door een aantal standaard vragen wordt niet alleen onze dochter gekrenkt, maar ook wij als ouders. Het is erg geringschattend en mensonterend.

We moeten nu naar de rechtbank om een machtigingsdocument te regelen. Dat duurt maanden.

‘Pap, nu weet ik wel wat machtigen is,’ zegt Mayim nu. ‘Maar die vraag was zo stom. Die kwam uit de lucht vallen.’

‘Klopt,’ zeg ik. Ze zweven daar.’

Het excuus van de bankier: Dit is nu eenmaal het beleid van de bank.

Mijn advies aan de ING: ‘Doe het morgen eens andersom, zoals staat op dat grote bord in de etalage, en neem de tijd bij iemand die gehandicapt is. Mensen die zaken langzamer verwerken door, in het geval van mijn dochter, spasticiteit en vertrouw je volwassen klanten in plaats ze weg te sturen naar een rechtbank.’

Het College voor de Rechten van de Mens, is mij na een klacht verteld, heeft in een andere vergelijkbare zaak al een uitspraak gedaan Zie https://mensenrechten.nl/nl/oordeel/2018-46

Wetgeving

In Nederland is discriminatie op grond van handicap of chronische ziekte verboden bij het aanbieden van goederen of diensten. Dit is vastgelegd in de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (WGBH/CZ).

Discriminatie melden

Heeft u zelf een situatie meegemaakt of kent u iemand die ongelijk behandeld is? Meld dit dan bij het College voor de Rechten van de Mens. Het College signaleert waar het mis gaat, onderneemt waar mogelijk actie en kan in individuele gevallen uitspraken doen over discriminatie.

Het college heeft in een andere vergelijkbare zaak al een uitspraak gedaan Zie https://mensenrechten.nl/nl/oordeel/2018-46

Uit balans

Mijn les. Als de dijk doorbreekt, doe er dan snel wat aan, en ga niet zitten wachten tot het land onderloopt.

Degenen die af en toe mijn blog lezen kennen de wondere wereld van de zorg rondom onze meervoudig ernstig gehandicapte dochter. Een zware, tijdrovende bezigheid. Maar we maken er het beste van.

Bij de mantelzorg voor onze dochter is nu de zorg gekomen voor mijn vrouw die kanker heeft. De vele tientallen behandelingen lijken na vele maanden nu aan te slaan.

Ik heb er heel lang over nagedacht of ik dit wel zou schrijven. Want het toont mijn kwetsbaarheid en in de zakelijke wereld waar ik toef geldt slechts succes.Ik ben chronisch moe en dat komt niet zomaar. Niet door mijn versleten knieën of de zeurende polyneuropathie. Daar valt mee te leven. Het is de niet alleen de zware mantelzorg die me opbreekt, het is ook het gevoel dat je niet alles meer voor je dierbaren kan doen. Superpapa is gestrand. Twintig jaar slaaptekort en dubbele zorg is naast je werk een bijna bovenmenselijke opgave. Er is nu eenmaal geen vangnet voor ZZP’ers. Want ik ben zelf niet ziek, maar mijn dierbaren zijn dat. Daarbij kwam dat onze fijne vaste PGB-hulp lichamelijk niet meer in staat was ons te kunnen helpen.

In oktober sloeg er dus een gat in mijn stevige opgeworpen dijk. Ik gaf toe dat het niet meer lukte, ook op sociale media en naar diverse besturen waar ik onbezoldigd werkte. Teveel borden in de lucht. Terwijl er al zoveel op dat hele grote bord lag in ons gezin. Een slikmomentje, want hulp vragen is niet ons ding. Niet van mij, en niet van mijn vrouw.

En dan zie je plotsklaps de kracht van de wondere wereld als je om hulp vraagt. Binnen een week was er een nachthulp beschikbaar. De afgelopen twee nachten heb ik echt diep geslapen, heel diep. Vanmiddag komen er twee PGB-hulpen solliciteren. Het WMO-wijkteam heeft de huishoudelijk hulp zojuist goedgekeurd. Het zijn maar een paar uurtjes, maar zo ontzettend fijn. Dit geeft mij tijd om weer te werken en te acquireren, en niet alleen huis te houden en zorg te geven. De kers op de taart, als je dat zo mag noemen in dit geval, is dat we ontdekken dat we best veel (onbekende) vrienden hebben. De afgelopen weken is ervoor ons gekookt, komt regelmatig iemand met lekkere soep. Is mijn fiets voor ons gerepareerd. En opeens staan er zomaar bloemen op tafel. En lieve kaartjes met meelevend medeleven.

Het water verdwijnt weer langzaam terug achter de dijken waar het hoort. Blij om. Hopelijk over een paar maanden wat minder moe en is alles weer teruggekanteld naar ooit.

Het oog kan zichzelf niet zien

Bloemlezing Marcel Kolder: SensesLab, Almeerderstrand, 27 september 2019

Als we op een alledaagse manier naar de dingen in de wereld kijken gebeurt er weinig. Maar als we dat ogenschijnlijk gewone goed observeren, naar de schaduw van het geluid luisteren, ons verbazen over de magie van kleur, kijken naar de onderkant van een blad, ruiken aan onbekende geuren of contact maken met de ander in onszelf, dan openbaart zich via onze expeditie een nieuwe wereld. (Artikel gaat verder onder de foto)

Labyrinth of the senses.

Het doolhof van onze zintuigen. Daar gaat ons nieuwe project over. Een initiatief van Mira Ticheler en mijzelf. Al vanaf 2010 loop ik met het plan om een modernistisch museaal parklandschap te beginnen in onze groeistad Almere. Mira Ticheler speelde ook al een tijdje met dezelfde gedachte, nog voor dat we elkaar kenden, en ontwierp een beelden- en geurroute door de stad.

Toeval bestaat niet en we vonden elkaar in 2015. Zo ontstond het gesamtkunstwerk Labyrinth of the Senses, als ons gezamenlijk kindje, en het kindje van vele kunstenaars en creatieven die hieraan meewerkten afgelopen half jaar. Zintuigen verbinden aan spel, natuur en aan wetenschap. Met kunst als verbindend middel. Laagdrempelige aaibare en humorvolle kunst zoals je nu zo goed ziet in museum Voorlinden in Wassenaar. (Artikel gaat verder onder de foto)

Waarom zintuigen?

Als we naar het woord zintuigen kijken valt dat uiteen in twee delen. Allereerst het deel ZIN. Op zichzelf al een prachtig woord met veel betekenissen en nog meer associaties. In spreektaal hebben we het over ‘ergens zin in hebben’. Dan spreken we over begeerte, ergens trek in hebben. ZIN kan ook iets anders betekenen dan onze directe lust willen stillen. Dan spreken we met elkaar over de zin van het leven: Ons bestaansrecht als levend wezen in onze wonderlijke wereld vol prachtige natuur, in evenwicht met elkaar. Die vorm van ZIN heeft associaties met fascinatie, geboeidheid en zelfs in economische termen, iets van waarde, iets van nut. Ons project heeft absoluut zin, het Labyrinth of the Senses is ook iets van een tuig, een werktuig om ons verhaal te vertellen. (Artikel gaat verder onder de foto)

Zintuig, ons werktuig.

In de fysiologie, de kennis van ons lichaam, koppelen we ZIN aan het woord TUIG. En dan wordt ZIN opeens een soort van gereedschap van ons lijf. Het Organum Senses in het Latijn. Het orgaan dat een organisme, of dat nu een dier of plant is, in staat stelt bepaalde prikkels waar te nemen. Ieder afzonderlijk zintuig geeft toegang tot een bepaald deel van de fysieke werkelijkheid. En de optelsom van al die zintuigen laat je alle aspecten van de wereld om je heen beleven, de wereld waar je je in beweegt, in leeft en overleeft. Zo is er reukzin, kijkzin, hoorzin, tastzin of smaakzin. Dat gaat met chemoreceptoren, fotoreceptoren, thermoreceptoren, spierspoeltjes of mechanoreceptoren. Ik kan daar uren over oreren. Ik zal dat niet doen. (Artikel gaat verder onder de foto)

Zijn er ook andere zintuigen?

Zat. Sommige dieren of planten hebben zintuigen die mensen niet hebben. Ze kunnen bijvoorbeeld ultraviolet licht zien. Dat zijn insekten of inktvissen. Kijken in het donker noemen we dat. Of neem echolocatie. Vleermuizen en tandwalvissen als dolfijnen en Orca’s werken daar mee. En wat vind je van Magnetoreceptoren? Deze receptoren zijn in staat veranderingen in het magnetisch veld van de wereld te detecteren om de richting en geografische breedte te bepalen. Een intern kompas als een soort Google Maps in je hoofd. Het magneetzintuig is aangetoond bij vogels, vissen, insecten slakken en platwormen. Bij duiven is een plekje in de schedel gevonden met een grote dichtheid aan zenuwen met daarin biologisch magnetiet. Mensen hebben een gelijksoortige regio met magnetiet in het zeefbeen van de neus bij sommigen meer en bij sommigen minder. Er is ook enig bewijs voor magneetzin bij de mens. Dat verklaart waarom sommige mensen altijd de weg kwijt raken en anderen niet. De meest vreemde is wel het orgaan van Jacobson. Die vind je in de gespleten tong van slangen, hagedissen en de duivel. Daar kun je de geur (de feronomen) oppikken van soortgenoten. Misschien dat daarom verliefde stelletjes soms hun tong gebruiken om mee te kussen, maar dat is natuurlijk niet wetenschappelijk bewezen. Nu is er nog een ander onbesproken zintuig. ‘Het zesde zintuig’ dat zou verantwoordelijk zijn voor zaken als telepathie en intuïtie. Sommigen menen dat dit de Pijnappelklier is in je hersenen. Die klier zou de zetel van je ziel zijn. (Artikel gaat verder onder de foto)

 

Terug naar ons gezichtsvermogen. En het verhaal over ons project Labyrinth of the Senses

Je ziet pas echt, als je bewust kijkt en nadenkt over wat je wilt zien. Dat noemen we waarneming. We denken na over welke kleur we zien, wat voor vorm, en beweging en stellen ons voor wat het is wat we zien. Dat bewust waarnemen zet je hersenen en organen aan het werk.

Het geheim ligt niet in de manier van naar dingen kijken, maar hoe diep je wil kijken en ervaren. Onbeperkt in tijd en plaats. Vergelijk dat is met je dromen, waar alles mogelijk is, zoals vliegen als een vogel en tijdreizen van de ene naar de andere plek in een paar tienden van seconden. Het beeld wat je ziet is weliswaar bewust, maar aan de waarnemingen moet betekenis gegeven worden door de andere hersengedeeltes, met name wat het object is en wat ermee te doen. Zonder deze betekenisgeving is de wereld rondom ons als een soort abstracte kunst zonder enige zin of verband. (Artikel gaat verder onder de foto)

Verbinding met de natuur. De ecologie.

Met ons project willen we je opnieuw in verbinding brengen met de natuur. Verbanden opnieuw leggen. Zonder vooroordelen. Zoals een kind kijkt, vol verwondering naar de onderkant van een blad, of ruikt aan een onbekende geur en dat probeert te begrijpen. Wij creëren als kunstenaars, performers en wetenschappers van ons labyrint een wereld waar je kunt vrij kunt binnenstappen. Gewoon, omdat het er al is. Zoekers verdwalen nooit, want de natuur wenkt hen altijd. Onze zintuigen wijzen de weg. We krijgen serieus al die sleutels om de weg te vinden voortdurend aangereikt. Het zijn geen toevalligheden. Vogels in een zwerm botsen niet tegen elkaar, scholen vissen zwemmen met duizenden in een prachtige vorm door de wereldzeeën.

En als je zoekt, begin dan in je hart.

foto’s: Mira Ticheler, Erwin Budding, Marcel Kolder.

Voor straf geen mayo

Toen ik tegen zessen uit Den Haag thuiskwam in onze suburbane dwaalstad belde mijn vrouw Michelle mij dat ze onze gehandicapte dochter Mayim kwijt was geraakt in Almere Centrum.

Dat was vlak na een bezoek aan het revalidatiecentrum Merem, waar Mayim haar therapie krijgt.

Wat gebeurde er?

Dochterlief was boos omdat ze geen oorbellen mocht kopen en reed met haar elektrieken rolstoel kwaad op hoge snelheid de aanpalende winkelstraten door. Michelle hield dat uiteraard niet bij, want de dagen daarvoor had ze een zware chemobehandeling gehad tegen kanker.

Ik zag dochter al in zeven sloten tegelijk rijden, dus sprong ik op mijn oude fiets richting het stadshart om mee te helpen zoeken. Als oud-padvinder, na deze ongewenste dropping, bedacht ik voor mezelf een soort schaarbeweging tussen de locatie van mijn vrouw en mij. Het centrum heeft tenslotte ook een schuingesneden orthogonaal stratenplan. We vonden haar niet.

Na een kwartier belde Michelle dat het stadhuis haar had gebeld dat ze terecht was. Iemand had haar daar naar toe gebracht. Fijn.

Een bekende Almeerse dochter dus.

Mayim kreeg een standje in bijzijn van de bewakers van het gemeentelijk huis en kreeg zojuist thuis voor straf geen mayonaise op haar andijviestamp.

Dat is echt de allerzwaarste straf voor haar.

Untidy als deugd bij Placemaking

Ik realiseer me dat een stad een ecosysteem is, met dynamische levende materie. Laten we die levende materie dan ook eigenaar van de stad maken. Als geen ander geloof ik dat een stad pas tot zijn recht komen als alles en iedereen gemixt is. Als het leven zelf. Organisch, spontaan en onopgeruimd. Untidy, op zijn keurig Engels.

De ‘intermingling’ van alle stedelijke gebruikers zijn cruciaal voor economische, ecologische en stadse ontwikkeling. En dan kies ik graag voor een model waar je kleine lokale groene bedrijven ondersteunt en creatieve impulsen van stedelijke entrepreneurs omarmt.

Ik heb een aantal paviljoentjes ontwikkeld. Voor kunstenaars en voor kleine ondernemers met een groot verhaal. Klein is het nieuwe groot tenslotte. Er staat nu zo een ateliertje op het Almere Strand. Een soort Artist in Residence voor CitySenses en StrandLab.

Zie ook: https://draoidh820419461.wordpress.com/de-stadskiosk-opnieuw-uitgevonden/