Gehandicapt en spontaan een dagje met de auto naar Amsterdam? Dat betekent veel administratieve rompslomp. ‘Het voelt als straf. Alsof we boeven zijn.’
Naar weinig dingen kijkt Mayim Kolder zo erg uit als naar haar rolstoelhockey. Elke zaterdag weer in Amsterdam-Noord. Vanuit Almere brengen haar ouders haar elke week, waarna ze daarna vaak nog de stad ingaan. “Museum, bioscoop of naar de familie,” zegt vader Marcel Kolder.
Door de meervoudige handicap van Mayim heeft ze een gehandicaptenparkeerkaart toegekend gekregen. Zij mag parkeren op plekken die dicht bij haar bestemming liggen. Vaak, zeker in drukke gebieden, zijn hier speciale gehandicaptenparkeerplaatsen voor gereserveerd.
Gemeenten in Nederland stellen hun eigen regels vast voor wat wel en niet mag met een gehandicaptenkaart. Soms is het parkeren gratis, soms geldt een tijdslimiet en soms mag op de stoep worden geparkeerd.
“Elke keer moeten we opnieuw kijken wat het parkeerbeleid van een gemeente is,” zegt Marcel. Eén regel is wel landelijk vastgelegd: iedereen met een gehandicaptenparkeerkaart mag gratis parkeren op een invalidenplek.
Alle administratieve rompslomp voor mijn dochter? Zo’n 200 uur per jaar
In Amsterdam moet iemand zich daar wel eerst apart via een registratiesysteem voor aanmelden. Dit is in 2011 besloten, nadat de kaart veelvuldig uit auto’s werd gestolen en de fraude steeds groter werd. De kaart ligt nu niet meer onder de ruit, maar wordt digitaal via het kenteken gescand.
Nieuwe regels
Per 1 maart zijn daar nog eens nieuwe regels bijgekomen. Gehandicapte bezoekers krijgen een parkeervergunning met ‘vast kenteken’ of ‘wisselend kenteken’. Vast kenteken betekent dat de kaart op één auto geregistreerd staat. Dat kan alleen als de houder ook de bestuurder is. Maar voor Mayim, die zelf geen auto op haar naam heeft, geldt de wisselende variant. Bij elk bezoek aan Amsterdam moet zij zich apart telefonisch of online aanmelden.
“Het voelt als straf. Alsof we boeven zijn die zich elke keer moeten melden,” zegt Marcel. “De ambtenaar die dit bedacht heeft is niet kwaadwillend, maar het zijn nog meer regels.” Hij doelt op de ‘200 uur per jaar’ die hij al kwijt is aan ‘administratieve rompslomp’ rondom zijn dochter. “Uren die ik ook kan besteden aan de zorg of ons sociale leven. We moeten af en toe naar het ziekenhuis, de VU of het AMC. Als we daar blijven slapen, moeten we ons de volgende dag weer registreren. Elke 24 uur,” gaat Marcel verder. De ‘spontaniteit’ gaat ervan af en het voelt het alsof de gemeente meekijkt.
Kiezen tussen twee kwaden
Het tegengaan van fraude is de voornaamste reden, bevestigt de woordvoerder van wethouder Sharon Dijksma (PvdA, Verkeer en Vervoer). De gemeente laat ook weten dat het opslaan van de gegevens niet in strijd is met de privacywet, omdat het in lijn is met de Gemeentewet en het gemeentelijk parkeerbeleid.
“Het is kiezen tussen twee kwaden,” zegt beleidsmedewerker Cliëntenbelang Amsterdam Bart Weggeman (49). “Het voorkomt wat fraude. Maar voor veel mensen levert het gedoe op. Het zou goed zijn als het wisselende kenteken alsnog gekoppeld kan worden aan een auto waardoor ze zich niet elke keer moeten aanmelden.”
Volgens Weggeman ligt het probleem buiten Amsterdam. “Eigenlijk zou elke Europese gehandicaptenparkeerkaart gedigitaliseerd moeten worden, waardoor het in heel Nederland gelijk wordt. Dan verdwijnen ook alle illegale kaarten en kan er kritisch gekeken worden naar elke kaarthouder.”
Voor Marcel zit er weinig op: elke keer als ze naar Amsterdam komen, zullen ze zich moeten aanmelden. “Mayim gaat met zoveel plezier naar hockey. Zelfs als we ons honderd keer per jaar moeten aanmelden, doen we dat natuurlijk. Het is alleen weer extra gedoe.”
Kanteldenker 