2002- Filmwijk (Almere Stad)
‘Man bijt hond’ met bek vol tanden…
Februari 2001, een gewone woensdagavond, partner nog aan het werk in Amstelveen, kinderen thuis. En de hulp over de vloer. Een verpleegkundige die we in dienst hebben genomen om af en toe voor onze gehandicapte dochter te zorgen. Zelf was ik toen al een paar weken niet meer aan het werk vanwege een zware operatie die e een paar weken later plaats zal vinden. Er wordt aangebeld. Hard en luidruchtig. ‘Dag mevrouw. Mogen we binnenkomen’, klinkt het vriendelijk gebiedend. Toch geen verkopers of Jehovagetuigen. Niet nu, denk ik. Maar waarom hebben ze een geluids- en cameraman bij zich? Nieuwsgierig vraag ik wat ze willen.
‘Oh, herkent u ons niet? We zijn van Man bijt hond. En we vragen ons af wat de pot schaft.’ Totaal overdonderd, en wie zou dat niet zijn zonder mediatraining laat ik ze binnen. Ik ben namelijk een potje Olvarit aan het verwarmen. Dat was toch niet wat ze hadden verwacht. ‘Wat gaat u dan voor uw echtgenoot maken straks’, werd de eerste vraag. ‘Dat weet ik niet, want ik kook nooit, dat doet Marcel.’ Vertwijfeld kijkt het team rond en verzint de volgende vraag: ‘Maar dan doet u toch zeker wel gezellig samen de afwas?’ ‘Nee, hoor,’ antwoord ik ad rem, ‘dat doet hij’. En ik wijs glimlachend naar de Bosch afwasmachine in de hoek van de keuken. ‘Maar wat doet u dan eigenlijk, de hele dag thuis.’ Met een kokende man en een hulp in huis begonnen ze zich toch af te vragen.
‘Ik heb borstkanker, en binnenkort ga ik naar het ziekenhuis voor een operatie’. De filmploeg zweeg. Ze stonden daar schutterig, met rode koontjes. Zelf was ik vrij nuchter onder de problematiek, dit was voor mij absoluut geen einde oefening. Maar naar de gezichten van de ploeg kijkend had ik het gevoel dat ditmaal de vrouw de hond had gebeten.
‘Nou, veel sterkte dan,’ vertelden ze mij, een beetje uit hun doen. En of ik er bezwaar tegen maakte dit uit te zenden? En op welke datum de operatie was? Ik had geen bezwaar. De hele filmploeg vertrok. Hun gezichten in zo een zelfde plooi die je ook bij uitvaarten tegenkomt.
Ik lag 3 april na de operatie in het ziekenhuis te ontwaken uit mijn verdoving. Het was half zeven ’s avonds. Mijn man en kinderen zaten naast me. Ze hadden niet in de gaten dat ik wakker was. Ik voelde me uitermate belabberd. Mijn schatten keken naar een actuele uitzending van de NCRV: Man bijt hond. Ik zag mezelf. Geinterviewd door de filmploeg. Ik zag een krachtige vrouw die door de ploeg sterkte gewenst werd. Het was een deja vu. De volgende dag wilde ik ontslagen worden. Want ik was die sterke vrouw van Man bijt hond.
Donderdagmiddag thuis stonden bekende en veel meer onbekende buren uit de Filmwijk bij ons aan de deur. Met bloemen en lieve kaarten. Soms met tranen in hun ogen. Ze hadden de uitzending de dag van te voren gezien
Ik had er meteen ettelijke nieuwe vrienden bij. En ontzettend goed dat de producent de uitzending op de dag van mijn operatie de lucht in liet gaan.
Auteur: Michelle Rutten
Dit verhaal is uit een boekje met 12 interviews samengesteld in 2002 door Connie Franssen voor het Geheugen van Almere.
Vrouw bijt Filmploeg [Auteur: Michelle Rutten, Almeerse sinds 1992] In 1992 is Michelle in de Filmwijk (bouwrai) komen wonen in het project Modern Acropolisme van Sjoerd Soeters. Niet Almere in eerste instantie maar de woning (extreem) en de korte afstand tot haar werkstad Amsterdam overtuigde haar. Nu zij in Almere werkt is de focus al jaren naar Almere verlegd. Michelle is trots op de stad en haar groei, voornamelijk op cultureel en economisch vlak.
N.B.
Michelle overleed zomer 2023 binnen een paar weken aan een agressieve variant van hersenvlieskanker. Te laat ontdekt door huisarts en specialisten.
Kanteldenker 