De boodschap is verrassend en hoopvol: een groene stad, de low-carbon stad, de gezonde en gelukkige stad, we kunnen ze zelf helpen opbouwen.
Een van de mijn persoonlijke doelen is om stadscentra, pleinen, wijken en parken opnieuw aantrekkelijk te maken, dat deed ik afgelopen tien jaar ondermeer met het plaatsen van onverwachte interventies zoals kiosken en grote kunstprojecten. De voornaamste drijfveer: Het creëren van een gelukkige stad. Plekken waar we weer verliefd op kunnen worden. Dat doen we door ze optimaal in te richten samen met de omgeving, de inwoners, overheid en /of bedrijven en zo nieuwe ontmoetingsplaatsen te creëren. ‘Optimisme is een morele plicht’, zei wetenschapsfilosoof Karl Popper. We kunnen oplossingen vinden om onze steden gezond en veilig te houden. Om zorgzame gemeenschappen te ontwikkelen. In mijn ogen betekent dat impact creëren op het zo kleinst mogelijk niveau. Mijn interventies hierbij zijn zowel metafoor als materialisatie van dit gedachtegoed. Waar menselijke waarden passen bij de oplossing die we voorzien. Waar mensen met elkaar de stad maken. Waar innovatie plaats vindt op wijk en buurtniveau. Waar mensen samen de stad leefbaar maken. Want ondanks de grootstedelijke problemen, is in de stad ook plek voor oplossingen en experimenten.
Waar landelijke regelgeving veel in de weg zit, wordt plaatselijk steeds meer gedoogd ten bate van het experiment. In Amsterdam is er een ‘Free Zone’ ontstaan waar ondernemers en burgers een, op sterven na, dode winkelstraat weer leven in hebben geblazen. Het kan overal, ook in Tilburg, in Maastricht, maar ook in Parijs. Steden zitten vol dynamiek. Trends en vernieuwing ontstaat daar niet zomaar. Burgers tonen hun lef en richten burgerbedrijven op of coöperaties. Er komen nieuwe vormen van volkskeukens met buurtgenoten als ondernemers. Er ontstaan wijkmusea en verhalenhuizen. De kleine economie wordt omarmd.
Kanteldenken is vooral omdoen. Waar inwoners oppakken en aanpakken. De antwoorden liggen in de kruising tussen stedenbouw en de opkomende wetenschap van geluk. In de gelukkige stad zie je een progressieve beweging de leefstijl van inwoners kantelen: plekken waar we weer verbinding vinden.
Je ziet het overal in de wereld gebeuren. In een Columbiaanse stad gebruikt men een “vrolijke” bus om de status van angst in de sloppenwijken te verlichten; een Deense architect bracht de lessen van de middeleeuwse Toscaanse steden tot het hedendaagse Kopenhagen; een activist transformeerde stedelijke snelwegen rondom Parijs tot stranden. Het kan allemaal door te doen.
Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft in steden, op slechts 2 procent van onze planeet. De trek naar steden is logisch. Op het platteland zijn niet genoeg banen. In deze agglomeraten wonen, werken en leven honderdduizenden tot zelfs miljoenen mensen met elkaar. Dat geeft een enorme druk op deze plekken. De banlieues van nu. #zorgzamegemeenschappen #placemaking #transitie #steden
Kanteldenker 