Vrouw bijt hond

Door Michelle Rutten

Februari 2001, een gewone woensdagavond, partner nog aan het werk in Amstelveen, kinderen thuis. En Petra over de vloer. Een Roemeense verpleegkundige die we in dienst hebben genomen om af en toe voor onze gehandicapte dochter te zorgen. Zelf was ik toen al een paar weken niet meer aan het werk vanwege een zware operatie die een paar weken later plaats zal vinden. Er wordt aangebeld. Hard en luidruchtig.

‘Dag mevrouw. Mogen we binnenkomen’, klinkt het vriendelijk gebiedend. Toch geen verkopers of Jehova-getuigen. Niet nu, denk ik. Maar waarom hebben ze een geluids- en cameraman bij zich? Nieuwsgierig vraag ik wat ze willen.

‘Oh, herkent u ons niet? We zijn van Man bijt hond.’ En we vragen ons af wat de pot schaft. Totaal overdonderd, en wie zou dat niet zijn zonder mediatraining, laat ik ze binnen. Ik ben namelijk een potje Olvarit aan het verwarmen. Dat was toch niet wat ze hadden verwacht. ‘Wat gaat u dan voor uw echtgenoot maken straks’, werd de eerste vraag. ‘Dat weet ik niet, want ik kook nooit, dat doet Marcel.’ Vertwijfeld kijkt het team rond en verzint de volgend vraag: ‘Maar dan doet u toch zeker wel gezellig samen de afwas?’ ‘Nee, hoor,’ antwoord ik ad rem, ‘dat doet hij.’ En ik wijs glimlachend naar de Bosch afwasmachine in de hoek van de keuken. ‘Maar wat doet u dan eigenlijk, de hele dag thuis’. Met een kokende man en een hulp in huis begonnen ze zich toch af te vragen.

‘Ik heb borstkanker, en binnenkort ga ik naar het ziekenhuis voor een operatie.’ De filmploeg zweeg. Ze stonden daar schutterig, met rode koontjes. Zelf was ik vrij nuchter onder de problematiek, dit voor mij absoluut geen einde oefening. Maar naar de gezichten van de ploeg kijkend had ik het gevoel dat ditmaal de vrouw de hond had gebeten.
‘Nou, veel sterkte dan,’ vertelden ze mij, een beetje uit hun doen. En of ik er bezwaar tegen maakte dit uit te zenden? En op welke datum de operatie was? Ik had geen bezwaar. De hele filmploeg vertrok. Hun gezichten in zo een zelfde plooi die je ook bij uitvaarten tegenkomt.

Ik lag 3 april na de operatie in het ziekenhuis te ontwaken uit mijn verdoving. Het was half zeven ’s avonds. Mijn man en kinderen zaten naast me. Ze hadden niet in de gaten dat ik wakker was. Ik voelde me uitermate belabberd. Mijn schatten keken naar een actuele uitzending van de NCRV: Man bijt hond. Ik zag mezelf. Geïnterviewd door de filmploeg. Ik zag een krachtige vrouw die door de ploeg sterkte gewenst werd. Het was een deja vu. De volgende dag wilde ik ontslagen worden. Want ik was die sterke vrouw van Man bijt hond.

Donderdagmiddag thuis stonden bekende en veel meer onbekende buren uit de Filmwijk bij ons aan de deur. Met bloemen en lieve kaarten. Soms met tranen in hun ogen. Ze hadden de uitzending de dag van te voren gezien.

Ik had er meteen ettelijke nieuwe vrienden bij. En ontzettend goed dat de producent de uitzending op de dag van mijn operatie de lucht in liet gaan.

Dertig jaar buren
Michelle Rutten is met dit verhaal de winnaar van de wedstrijd dertig jaar buren. Het verhaal is door Annemarie Jorritsma persoonlijk als beste verhaal geselecteerd in 2002 Dertig jaar buren.