Boven in de hal staat de arts te wachten. Ik rol in mijn elektrische stoel naar hem toe, mijn vader achter me. Na dat hij ons begroet heeft, vraagt hij, mij negerend, aan papa: ‘Wat heeft uw dochter eigenlijk?’
‘Dat staat toch in haar dossier dokter?’
‘Nee, dat dossier heb ik niet.’
Oh, nu moet papa dat hele verhaal over mijn ziekte weer vertellen. Weet je wat, ik grijp in: ‘Ik heet Mayim dokter,’ ik geef hem een krom handje, ‘ik ben spastisch, en ik kan ook praten.
Steek dat maar in je kont, denk ik erbij. Dat mag ik niet hardop zeggen hoor van mijn ouders, ze vinden trouwens dat ik een beetje grof ben geworden in mijn taalgebruik. Maar volgens mij mag ik dat, want ik ben een puber. Iets anders is ook dat ik heel erg driftig kan worden over van alles en nog wat; schelden, onaardige dingen zeggen, tegen mijn ouders, tegen mijn hulpen. Ja, vind je het gek als je zo weinig macht over je leven hebt. Misschien is dat niet het goede woord, maar iedereen weet wat ik bedoel.
Bijvoorbeeld ik ben aangekleed door mijn moeder, dat duurt een half uur, het schoolbusje komt al bijna voorrijden om me op te halen, en opeens vind ik dat ik er stom uitzie. Ik wil gewoon andere kleren aan, én dat kan dan niet, want dat duurt weer een half uur, én het schoolbusje rijdt intussen voor.
Heb je wel macht over je eigen leven, loop je naar je kast, pak je kleren die niet stom zijn, je kleed je aan, springt je op de fiets en racet naar school. Op zo een moment word ik ontzettend driftig tegen mijn lieve moeder en tegen mijn lieve hond, zelfs tegen de bedrand, de kast en tegen mijn lieve knuffels.
Ik heb de dokter blijkbaar goed op zijn nummer gezet, want ogenblikkelijk richt hij tot mij: ‘Ik had het natuurlijk aan jou moeten vragen.
Kanteldenker 
5 reacties op “Een tweegesprek of twistgesprek tussen mijn dochter en haar arts”
Je hebt helemaal gelijk.
Ik heb in de zorg gewerkt. Zorg voor mensen die in de war zijn. Toch kunnen die ook prima vertellen wat er aan de hand is, maar ging ik met iemand naar een ziekenhuis, dan werd ook alles aan mij gevraagd. Ik zei dan niets.
Nu werk ik weer als meester op een school voor praktijkonderwijs. Ik laat mijn leerlingen zelf vertellen wat ze vinden en denken.
Ronald van der Riet
Kuch, het omgekeerde komt ook voor. Wij als gezin op voor een afspraak van mij (pa) in het ziekenhuis. Zoon in rolstoel en pa en ma. Ik (pa) vraagt voor zichzelf nieuwe inschrijfkaart aan de balie (want is verouderd) en ik geef mijn paspoort. Medewerkster kijkt naar zoon en paspoort. Hij is wel erg veranderd…… Ja duh, hij heeft geen wit haar hoor…..
You go girl! De truuk is leren degenen die van je houden te sparen en domme mensen als dokters die over je hoofd heen praten n lesje te leren!. Dáár ben je nou pubert voor❤
Ja, ik herinner mij de bezoeken aan artsen en ziekenhuizen waar altijd over mijn hoofd heen met mijn moeder werd gesproken.
Sommige medici zijn blijkbaar nog hardleers.
Begrijpende groet,
Over communicatie gesproken …