Nederland kent een waarden top tien. Een aantal jaar geleden (2006) gehouden onder een representatief deel van onze bevolking. Deze waarden geven aan wat de Nederlander als goed beschouwt. De mores van het land als het ware. Misschien ook wel een belangrijk onderdeel van de Nederlandse identiteit.
Een waarde is een diepgeworteld vertrouwen die aangeeft hoe je wil dat men zich in ons land naar elkaar gedraagt. Deze waarden horen ook herkenbaar te zijn in de leiderschapsstijl van politici en topondernemers. De boegbeelden van ons land. De waarden staat voor de ethische beginselen en mores van ons land. Een opsomming.
De waarden top 10 van de Nederlandse burger
1. Veiligheid, gevoel van geborgenheid.
2. Fatsoen, netjes met elkaar omgaan.
3. Gelijkwaardigheid, gelijke behandeling in diversiteit.
4. Vrije meningsuiting, geen ‘censuur’.
5. Tolerantie, ruimte geven aan de ander.
6. Solidariteit, actief bijdragen aan elkaars welbevinden.
7. Zelfbeschikking, werk en leven zonder inmenging.
8. Respect voor ‘people and planet’, maatschappelijk ondernemen.
9. Vrijheid van religie.
10.Vaderlandsliefde, trots op de prestaties van Nederland.
Wat opvalt is dat we vooral zachte waarden hebben in ons polderland. Die zachte waarden hebben we in de vorige eeuw opgebouwd. Daar mogen we trots op zijn. Nederland is een ‘praatland’ en sluit beter aan bij Scandinavië en Duitsland dan bij de Angelsaksische landen als Groot- Brittannië en de Verenigde Staten. Dat zijn duidelijk meer ‘vechtlanden’. Dat merk je ook aan het leger. Ons leger nam in Afghanistan een totaal andere rol (opbouwen) dan de Engelsen en Amerikanen. De cultuur in Nederland is gebaseerd op feminiene waarden en normen. Dat zie je aan de top 10.
Feminien land?
De vraag ligt nu. Blijft dit zo. Blijft Nederland dat feminiene fijne land waar we alles in dialoog met elkaar blijven oplossen. Een fatsoenlijk land. Een land waar iedereen gelijkwaardig is. Zelfbeschikkingsrecht en eigen regie heeft over onderwijs, zorg en leven. Waar mensen nog solidair zijn en respect hebben voor elkaar. Actief bijdragen aan elkaars welbevinden. Een sociaal en liberaal land zijn. Waar we geen jonge Angolezen uitzetten die volledig geïntegreerd zijn. Een land op trots op te zijn.
Wordt Nederland vechtland?
Ik vraag me dat af? Is dat nog wel zo. Kijk ik door een verkeerde bril? De theorie over identiteiten, waarden en normen vertelt ons dat deze niet snel veranderen. De praktijk toont anders. Ik zie Nederland in rap tempo veranderen in een masculien land. En dat stemt me niet blij. Wat overblijft is wat ik boven schets. Een vechtland met dito leiders in het bedrijfsleven en de politiek. Ik wil dat niet en wens ik ons land ook niet toe. Of zie ik dit verkeerd? Uw reactie kunt u hier kwijt.
Kanteldenker 
10 reacties op “Geeft ons land zijn burgers een gevoel van geborgenheid?”
Wij zouden dat noemen Rijnlandse (Europese) waarden en dat is onderdeel van onze cultuur. Die kun je niet zomaar veranderen, wat dat betreft geen zorgen ondanks dat deze regering er erg zijn best voor doet.
Ik verwijs je naar mijn shock-doctrine blog van twee weken geleden. Ik heb er een hard hoofd in. Nederland kent ook een VOC-verleden dat erg leek op de Angelsaksische identiteit. Het kan echt verschuiven naar een vecht- en afrekencultuur. Fortuijn luidde dat in. Wilders verleidde Rutte en Verhagen om de ‘verlichting’ gedag te zeggen. Uiteraard zal ik hiertegen blijven ‘vechten’.
Ik heb altijd hekel gehad aan de Quote: “…if you can’t beat them, join them…” vele jaren terug verloor ik mijn baan door een reorganisatieplan. Anderen die zich laat veiligstellen door te ‘join’n” in een groep waarbij een cultuur heerst wat op géén ENKELE 10 punten lijkt te passen mochten kennelijk blijven. Nu ik met ontzettend veel energie, ondernemingskracht en doorzettingsvermogen mijn carrière weer op de ralis heb heb ik echt te danken aan die harde leerschool. Ervoor vechten voor jouw bestaan is nodig om te kunnen overleven.
Goede keuze van je. Want een bedrijf waar geen enkele van deze waarden geldt is zijn medewerkers niet waard.
Heel mooi geformuleerd! Ik weet dat het bedrijf in de tussentijd behoorlijk wat rake klappen heeft gehad. Of dat te maken heeft met een ‘geselecteerde cultuur’ weet ik niet zeker. Maar dit had vast wel een aandeel ervan….
Ik kan me voorstellen dat je een beweging ziet naar een vechtland. Als ik me alleen laat leiden door wat de media me voorschotelen, zou ik diezelfde conclusie trekken. Maar ik weiger te geloven dat wat de media brengen een betrouwbare en evenwichtige afspiegeling is van wat er in dit land gebeurt. Ik weiger ook te geloven dat wat een groepje politici presteert, representatief is voor een heel land. Ik denk dat wat we via de media waarnemen, een achterhoedegevecht is, de stuiptrekkingen van wat voorbij is. Als ik om me heen kijk zie ik meer voorbeelden van dat het voorbij is, dan van dat het in groei en bloei staat.
Mooi, dat geloof ik ook namelijk.
Ik ben het in beginsel met je eens, Peter. De media geven ons een bepaald beeld waar we vervolgens in gaan geloven. Als je goed om je heen kijkt, zie je echter ook iets anders.
Tegelijkertijd blijft het ook zaak alert te blijven, zodat het positieve uiteindelijk de overhand heeft en houdt.
Ik vind het ook verbijsterend… Soms herken ik ‘mijn’ Nederland echt niet meer. En ik voel me bepaald niet geborgen in dit Nederland. Maar gek genoeg is dat denk ik juist waardoor Nederland in zo’n vechtland transformeert: het is niet meer zo ‘geborgen’ als het eens was in onze zuilenstructuur met haar zeer gestructureerde civil society. De Nederlandse cultuur heeft zich ontworsteld aan de verstikking, en nu lijkt het zich te willen ontworstelen aan de wederzijdse zorg en respect.
Inderdaad met een sneltreinvaart. Maar ook dat heeft een logica: identiteiten veranderen langzaam omdat ze zichzelf als het ware door een fysieke nabijheid & wederzijdse interactie bij elkaar houden. En in de huidige wereld kunnen ze dat toch steeds minder: we kennen onze buren niet maar kunnen zonder probleem diepe persoonlijke banden opbouwen met mensen die we nog nooit irl ontmoet hebben of zullen ontmoeten. We kunnen digitaal schreeuwen zonder onszelf zichtbaar te maken of ons aan wie dan ook te hoeven verantwoorden. Er is gewoon een nieuwe digitale leeflaag gekomen, waar je jezelf continue opnieuw kunt uitvinden en zonder problemen meerdere identiteiten kan aannemen.
Informatie, misinformatie en disinformatie, we kunnen en moeten het allemaal zelf duiden. Wie heeft er tijd om te luisteren en dingen zorgvuldig af te wegen in het lawaai van alle soundbites en ‘waan van de seconde’. En dan drijft kennelijk de holbewonermentaliteit als eerste naar boven. Niet dat die onderbuik er niet altijd al was, het was meer dat die onderbuik als een beetje triest en minderwaardig werd gevonden, iets schaamtevols, inplaats van de grote prijs in de never-ending populariteitscontest die de serieuze wereld van vandaag is geworden.
En laten we eerlijk zijn: hoffelijkheid was al nooit onderdeel van de Nederlandse identiteit. ‘Gewoon zeggen waar het op staat’ wel. Het schreeuwen is deel van het gelijkheidsgevoel: Wat ik vind is net zo belangrijk als wat ‘al die hoge heren’ ‘intelligentsia’ ‘kunstenaars’ en ander volk dat ik niet begrijp vinden. Wantrouwen van de elite. Ook niet de eerste Nederlandse revolte die gevoed en georkestreerd werd via de borreltafel, denk maar aan de Gebroeders De Wit.
Ik blijf hopen op het ontstaan van een tegenbeweging, een herontdekken van dat deel van onze identiteit die wat zorgzamer en meer open is.
Maar wanneer het op vechten aan komt is de stem van het feminieme altijd al zachter. We willen de schreeuwers niet overschreeuwen, maar weten tegelijkertijd niet hoe we ze naar onze doordachte visie kunnen laten luisteren, met ze in gesprek kunnen komen. Ik vrees dat het een kwestie zal zjn van heel veel geduld en niet opgeven, net als dat water dat sterker is dan de rots. Al bibbert deze waterdruppel eerlijk gezegd zo nu en dan behoorlijk van al dat geweld om me heen…
Woorden van hoop aan het eind van jouw mooie betoog. Dank je.